The Black Angels + A Place To Bury Strangers - Slaan en zalven
Ancienne Belgique, 19 september 2017
Met hun vijfde album 'Death Song' lijken The Black Angels alleen maar zieltjes te winnen. In een uitverkochte AB kregen de Belgische fans de nieuwe songs eindelijk live te horen, met als toemaatje een verpletterende support door A Place To Bury Strangers. Voor zo’n double bill komen wij op een herfstige dinsdagavond al eens buiten.
Twee of drie minuten, zolang duurde het tot Oliver Ackermann zijn gitaar een eerste keer tegen de grond smakte. Alsof hij al met de opener We've Come So Far aan de AB wou duidelijk maken dat de set van A Place To Bury Strangers geen wandelingetje door het park zou worden. Het drietal rijmde drie kwartier lang propere shoegaze met vuile noise. Zelfs toen drumster Robi Gonzalez na Never Fade (Situations Change) naar een autoharp greep, werd de schijnbare rust aan flarden gesneden door het venijn in haar stem.
Na een half uurtje leken plots twee van de drie bandleden van het podium verdwenen. Verschroeiend korte set, dachten we even. Tot de band opeens midden in de zaal opdook om daar een paar songs door de mangel te halen. Op de terugweg naar de coulissen hielden ze nog even halt op het podium voor Deeper - uit meest recente plaat 'Transfixation' en de intussen traditionele afsluiter Ocean, een lekker noisy gitaarinferno; alsof het neefje van My Bloody Valentine's You Made Me Realise even op bezoek was. Een intense set, maar wat ons betreft, mochten er gerust nog wat meer decibels door de AB beuken.
Wanneer om negen uur op de tonen van Stereolabs Metronomic Underground de zaallichten een tweede maal doofden, zaten we nog in die A Place To Bury Strangers-roes. Als gevolg voelde hoofdact The Black Angels aanvankelijk een beetje als de gezapig voortkabbelende treinrit Gent-Brussel van een paar uur eerder. Dat bedoelen we niet pejoratief, want wij kunnen voor onze ogen voortschrijdende - al dan niet psychedelische - landschappen best wel appreciëren.
De band uit Austin, Texas - toevallig of niet ook de thuisbasis van psychedelica pioniers 13th Floor Elevators - kwam in de AB de eerder dit jaar verschenen plaat 'Death Song' voorstellen. Goede gimmick, die albumtitel, want Black Angel's Death Song is natuurlijk ook een vijftig jaar oude song van The Velvet Underground. Het kan dan ook geen toeval zijn dat we ergens aan het einde van de set een streepje van VU's All Tomorrow's Parties ontwaarden in de tekst van zanger Alex Maas.
Je kon met gesloten ogen genieten van de erg ruime greep uit 'Death Song'. Hoewel, dan miste je niet alleen de puike, kleurrijke visuals maar ook de onverwachte special guest die tijdens The Sniper At The Gates Of Heaven het podium opstormde. Uit het niets stond plots een m/v in een heus pandakostuum vooraan te dansen. We dachten even dat het deel van de show uitmaakte, maar na een paar seconden werd de zwart-wit gevlekte fan toch maar door de security terug de zaal in gedreven. "Wake up, wake up", zong Maas in dat nummer, en het leek wel of het voorval de AB had wakker geschud. Vlak erna werd Entrance Song op herkenningsgekrijs onthaald en kwam er wat deining in het publiek.
De vijf bandleden musiceerden vlekkeloos en zouden enkel tijdens de bisnummers al eens buiten de lijntjes kleuren (of schreeuwen). Een vlekje had wel gemogen, maar misschien nam de band net daarvoor het slordig morsende A Place To Bury Strangers op sleeptouw. Ofte de muzikale vertaling van een avondje slaan en zalven; mooi in balans.
Nadat The Black Angels er om halfelf de stekker hadden uitgetrokken (“We have a curfew”) kon je boven in de AB Club nog gratis naar DVKES. De band uit Antwerpen lokte met eerder ongevaarlijke indiepop een honderdtal nieuwsgierigen naar de bovenkamer van de AB. Leuke set, maar tijdens Untie Your Hands stak helaas ook onze eigen curfew de kop op en repten we ons naar Brussel-Centraal.