The Black Angels - Puur psychedelisch genot

Botanique, Brussel, 10 januari 2009

Wat zou er in de grond zitten in Texas? The Black Angels is het zoveelste heerlijke, psychedelische groepje dat de staat voortbrengt. Hun traditie in het genre gaat dan ook terug tot 13th Floor Elevators in de jaren zestig. Met twee prima cd’s en optredens op All Tomorrow’s Parties en SXSW hebben The Black Angels alvast een stevige reputatie opgebouwd. De Botanique was genoodzaakt het optreden te verplaatsen van de kleine Rotonde naar de Orangerie en zelfs dan was het concert uitverkocht.

Wanstaltig voorprogramma van dienst was dit keer de Belgische band Driving Dead Girls. De jongens maakten flink van hun oren en slaagde er zelfs even in om het publiek te laten meeklappen op hun luide clichés. Ons hielden ze niet voor de gek met hun macho rock-‘n-roll. We hebben al te veel Peter Pan Speedrockwannabes gezien. Toen de zanger zijn mondharmonica bovenhaalde, werd het helemaal potsierlijk. Het ding stond zelfs in de verkeerde toonaard.

The Black Angels bleken te beschikken over een verrassend nonchalante naturel. Ze kondigden zichzelf aan in foutloos Frans en schakelden meteen over op hun bezwerende nummers. De verwachte geluidsmuur bleef uit. In de plaats nestelde een dikke, lome sound zich tussen het publiek, die naarmate het concert vorderde nog zou aandikken en luider worden.

De eerste drie nummers was het nog een beetje zoeken voor de Texanen. Even vreesden we zelfs dat het een saaie bedoening zou worden, maar daar stak de drumster een stokje voor. Haar energie en schalkse glimlach kreeg de hele band mee. Stephanie Bailey is haar naam en ze sloeg hard. Zo hard dat haar drumstel het meerdere keren begaf, gelukkig nooit op storende momenten. Ze schroefde het ding telkens weer zelf in elkaar, terwijl de roadie een beetje lomp stond toe te kijken.

The Black Angels zijn mannen van weinig woorden. Aan hun muziek hadden ze genoeg. Nu eens hard en zompig, dan uitgepuurd poppy. Sexy zelfs af en toe. We genoten van elke seconde. De scherpe stem van Alex Maas deed meer dan eens denken aan Jim Morrisson ten tijde van ‘L.A Woman’

Dit was een concert zonder grote hoogtepunten of dieptepunten. Een band als deze moet het hebben van een hypnotiserende flow en die ontbrak op geen enkel ogenblik. Repetitief maar telkens weer verrassend en buitengewoon spannend. The Black Angels namen ons mee op een overdonderende trip om u tegen te zeggen. We kijken vol ongeduld uit naar een vervolg.