The Black Crowes - Smaakt naar meer

Lotto Arena, 30 september 2022

The Black Crowes - Smaakt naar meer

Met Shake Your Money Maker, het nummer van Elmore James, waarnaar het album, dat hier centraal stond, werd genoemd, op de jukebox en de band aan een geïmproviseerde bar werd het concert van The Black Crowes ingeleid. De relatie tussen de broers was niet altijd even amicaal, maar in de Lotto Arena leek van die animositeit geen spoor te bespeuren. Des te beter.

De wolf is terug. En Dewolff was dat ook. Met gitaar, Hammond en drums legde het voorprogramma rond die andere broertjes er meteen de pees op. Zelfs toen Howlin’Wolf - geen toeval uiteraard - nog middenin I’m The Wolf zat, speelde het drietal daar vlotjes overheen zonder de bluesgrootmeester te onderbreken. Zelf waren ze trouwens ook niet vies van een stomend potje blues. Maar evengoed vinkten ze alle klassieke rockclichés af, zij het zonder dat dat ook maar enigszins storend werkte. Dewolff smeet zich namelijk volledig, ook al mocht de set maar een half uurtje duren. En dat loonde. Er werd zowaar meegezongen, voorzichtig meegeklapt en - vooral - genoten. Dan mag dat.

En dan zette Rich Robinson met die fantastische slideriff Twice As Hard in. Voor fans van het eerste uur, waar wij ons ook toe rekenen, de aanzet naar een potje nostalgie. Maar vergis u niet: The Black Crowes speelden de plaat niet klakkeloos na. Buiten het feit dat heel wat songs aanzienlijk trager en daardoor meer indringend werden gespeeld, werd er ook al eens gerommeld met solo's en outro's en was er uiteraard ook nog Chris Robinson, die naar goede gewoonte de eigen teksten altijd weer vrij interpreteerde door ze van de maat weg te zingen of gewoon te herleiden tot de essentie.

Tegelijk was de oudste Robinson in uitstekende vorm, haalde hij de beste Jagger-maniertjes – handje in de heup - boven, paradeerde over het podium met een Crowes-paraplu, liet hij de microfoonstandaard ronddraaien en zong hij zowaar samen met zijn broer. De man beschikt duidelijk over een ferme dosis soul, waarmee hij de blues van broer en band injecteerde. Het resultaat was op de beste momenten imposant, op de mindere nog altijd best goed.

Onder die beste momenten rekenen wij absoluut (naast het eerder vermelde Twice As Hard) de ballad Seeing Things, dat groots was in de opbouw en machtig in de uitbarsting. Iets wat ze later in de set (nadat de debuutplaat was gepasseerd) met Bad Luck Blue Eyes Goodbye, alweer een hoogtepunt, nog eens dubbel en dik zouden overdoen.

Maar voordien was er nog de ode aan Otis Redding, hetgeen resulteerde in een heel eigen versie van Hard To Handle, wat nog steeds één van de betere covers is. Het bovenhalen van de akoestische gitaar voor She Talks To Angels, verderop ingevuld met een gierend Hammondorgel, werd ook bijzonder gesmaakt. Stare It Cold was naar onze mening net iets minder, maar er werd desondanks enthousiast meegeklapt.

Toen vervolgens dan Goodbye Daughters Of The Revolution (uit 'Warpaint') werd bovengehaald, hielden wij even ons hart vast. Maar het was slechts een fase, want het eerder vermelde nummer uit 'The Southern Harmony And Musical Companion' (het onvermijdelijke Remedy uit dezelfde plaat zou nog aan bod komen als afsluiter) en het daaropvolgende Wiser Time ('Amorica') stelden ons helemaal gerust.

Met een volledig onverwacht krasse cover van David Bowie's Moonage Daydream als toegift werd er tenslotte een punt gezet achter een concert, dat aantoonde dat The Black Crowes zeker een plaats verdienen binnen de bluesrock en de rock in het algemeen. Laat ze alvast maar nadenken over een volledige versie van 'The Southern Harmony...' of – beter nog – 'Three Snakes And A Charm'. De barman, die verder toch maar de hele show lang met de druimen draaide, mogen ze thuis laten.

1 oktober 2022
Patrick Van Gestel