The Colorist Orchestra & Gabriel Rios - De Vlaamse Bad Seeds

Ancienne Belgique, 22 januari 2020

Zonder verwachtingen naar een concert gaan, het gebeurt tegenwoordig veel te weinig. Via het internet is de setlist vaak al op voorhand gekend, wat een gemak is voor de recensent, maar ook veel verrassingen wegneemt. Is een vaste setlist er niet, dan is er wel kennis van enkele vaste gewoonten van de band. Niets van dat was er bij The Colorist Orchestra & Gabriel Rios, want op een try-out in Mechelen na, was het concert in de AB het eerste van het project in deze vorm. Wat het zowel voor publiek als voor band heel spannend maakte.

We vatten het nog één keer gebald samen: The Colorist Orchestra is een achtkoppig orkest onder leiding van Aarich Jespers en Kobe Proesmans, die telkens een bepaalde artiest onder de vleugels nemen. Aarich en Kobe nemen het oeuvre van de artiest in kwestie onder de loep, maken een selectie (in samenspraak met de artiest) en gaan dan (zonder de artiest) aan het werk: ze kleden de nummers uit en kleuren ze opnieuw in. Daarna brengen ze de nieuwe versies live, in samenwerking met de uitverkoren artiest.

Na samenwerkingen met onder andere Emiliana Torrini, Lisa Hannigan en Howe Gelb gingen ze het nu bij een artiest zoeken die – alvast in België - bekender is: Gabriel Rios. Alhoewel... naar het schijnt was het deze keer Gabriel zelf die The Colorist Orchestra al regelmatig aan het werk zag en zichzelf aanbood. Rios is nooit gestopt met muziek maken en was ook de laatste jaren nog regelmatig aan het werk te zien in België, maar stond dan wel helemaal in zijn eentje op het podium. Het meest recente album van Gabriel Rios, ‘This Marauder’s Midnight’, dateert ook alweer uit 2014 en was ook van het soberste dat hij al gemaakt had. Hoe minder muzikanten, hoe liever hij het heeft. Omdat hij de controle dan zelf in handen heeft. Deze keer kon hij dat loslaten, omdat de controle sowieso elders lag.

We keken er dus sowieso naar uit om Rios nog eens geruggesteund te zien door een stevige band. Dat The Colorist Orchestra die band is, maakt het plezier alleen nog maar groter. We hebben hen nu zopas nog aan het werk gezien en we kunnen geen gepaster compliment geven dan “de Vlaamse Bad Seeds.” The Colorist Orchestra zijn een bende multi-instrumentalisten die door het gebruik van details het verschil maken en zich niet laten beperken door de gekende instrumenten of de manier waarop die gebruikt zouden moeten worden. Knutselaars zou je hen ook kunnen noemen. Vakmannen, sowieso, maar wel vindingrijke vakmannen.

Samen met Gabriel Rios klonken ze als diens begeleidingsband, als Rios verder was gegaan op de koers die hij ingezet had op ‘The Dangerous Return’, toen Kobe Proesmans trouwens in zijn band speelde: veel toeters en bellen met de nadruk op percussie en bas. Wat opviel was dat, nu hij er meestal zonder gitaar stond, er veel expressie zat in de performance van Rios. Hij gesticuleerde, gebruikte gebaren en straalde in het algemeen, blij als een kind dat hij dit mocht doen.

Met de vroegere albums zegt Gabriel vandaag nog maar weinig voeling te hebben en dus zaten er weinig oude songs in de setlist. Angelhead was er wel bij en stond nog redelijk dicht bij het origineel, maar dat was zo ongeveer het oudste. Ook Skip The Intro had de speelsheid, die het nummer ook op plaat heeft, niet verloren. Gold leek meer op een Nick Cave-song. Swing Low begon melancholisch om elektronisch te eindigen en Good World was één van de drie nieuwe songs die Gabriel in aanloop naar dit project had afgewerkt. Het was een mooi, redelijk eenvoudig, nummer waarbij zowel Aarich als Kobe wat naar de achtergrond verdwenen om zo alle ruimte te geven aan de twee strijkers en de gitaar van Gabriel.

Weinig hits in de set dus, maar dat is niet erg, want The Colorist Orchestra werkt nog het best als je alles wat je al op voorhand wist, vergeet tijdens het luisteren. Dat we niet alle songs konden benoemen, stoorde ons dus niet. Integendeel, er was altijd wel ergens iets te zien dat fascineerde. We zagen muzikanten die zich amuseerden. Die stonden te dansen of mee te zingen. De meest kleurrijke figuur op dat podium was Wim De Busser, de pianist die we nog kennen van bij Zita Swoon. Toen The Colorist Orchestra als eerste bis een eigen instrumentaal nummer brachten, moesten we (opnieuw) denken aan de georkestreerde chaos van de Bad Seeds, al was het maar omdat De Busser op de piano stond te rammen zoals we het Nick Cave in april in het Sportpaleis vast ook wel eens zullen zien doen.

Afsluiten werd er gedaan in het Spaans, met Auscencia, waardoor we ons meteen op vakantie waanden en met het schitterende El Raton, de reden waarom wij Rios graag in het Spaans bezig horen.

In het interview dat wij met de heren hadden, werd er gezegd dat het nog helemaal niet zeker was of er nog iets met het project gebeuren zal na deze korte concertenreeks. Of er een plaat of een live plaat van zal komen of niet. Na het live te hebben meegemaakt, hopen wij vurig van wel. Die nieuwe songs van Gabriel mogen ook samen met The Colorist Orchestra afgewerkt worden. En daarna samen op tournee.

Wie kan, raden wij van harte aan om dit project nog mee te pikken. Voorlopig staan er nog data gepland in De Handelsbeurs in Gent, deSingel in Antwerpen, Cultuurcentrum Hasselt en De Spil in Roeselare. Kijk de data hier na.