The Godfathers - Britse cool on the rocks met attitude
Vooruit, Gent, 27 juni 2011
Het was alweer veel te lang geleden dat wij nog eens naar de Gentse Vooruit afgezakt waren om een concertje mee te pikken, maar nu was het nog eens van dattum. Tot onze grote verrassing prijkten The Godfathers daar namelijk op een affiche. Wij meenden dat die allang uit de picture verdwenen waren. Niets was blijkbaar minder waar want de vier heren brengen in september zelfs een nieuw album uit. De hamvraag was natuurlijk: kunnen ze het live nog?
Het voorprogramma werd met veel enthousiasme verzorgd door De Brassers, de Limburgse groep die in 1980 de finale van Humo's Rock Rally haalde. Qua leeftijd was er dus niet veel verschil met de headliner, muzikaal des te meer. De Brassers zijn ergens tussen post-punk en new wave te situeren en dat deden ze niet slecht.
De licht spastische podiumprésence van de zanger kon diens afgebeten vocals ietwat compenseren, maar samen met de massieve keyboards, de soms snerpende gitaren en de potige drums was dit best een leuke opwarmer, hoewel zeker niet alles hetzelfde niveau haalde. Laat u ook niet misleiden door de groepsnaam, want nogal wat songs zijn in het Engels, voor zover we de lyrics zonder autocue konden volgen.
Dan was het moment aangebroken voor vier Britten in pak. Frontman Peter Coyne bleek een bijzonder zelfingenomen mannetje te zijn, die van het publiek na elk nummer een rondedansje van tevredenheid verwachtte. Maar zoiets moet je wel eerst verdienen.
Als je muziek in formules kan gieten, dan is die van The Godfathers de optelsom van een vlot in het gehoor liggende riff, een refrein dat je onmiddellijk kan meebrullen en occasionele koortjes, zoals in I Want Everything. Live mocht je daar nog de brutaliteit van de zanger aan toevoegen, die zichzelf een echte "wise guy" achtte.
Nu hebben de heren wel een neus om degelijke, compacte rock-'n-rollnummers te maken. This Damn Nation is daar met zijn powerchords en de vele slides een mooi voorbeeld van, net als She Gives Me Loves. Die laatste was een heel eenvoudige maar genietbare song, met dank aan de koortjes, die mooi de gitaar volgden.
Peter Coyne mocht dan een grote snoever zijn, vocaal had hij duidelijk moeten inleveren ten opzichte van vroeger. Zo erg als bij Lemmy was het nog niet, maar het begon er toch naartoe te gaan. Het was wel grappig toen de andere bandleden hem een nummer lieten aankondigen terwijl zij ondertussen nergens te bespeuren waren. Een gemeend "Pecker wankers!" was hun deel.
We hadden ook wel wat middelmatige songs de revue horen passeren, maar de sfeer zat er uiteindelijk wel goed in. Hun classic Birth, School, Work, Death deed het nog altijd en na drie bisnummers besluiten met een goede uitvoering van Lennons Cold Turkey deed ons helemaal overstag gaan. Go Godfathers!