The Human League - Geslaagd synthpopfeestje

Ancienne Belgique, 31 oktober 2018

The Human League - Geslaagd synthpopfeestje

The Human League: wie zijn ze, wat doen ze, wat drijft hen? Voor al wie ooit al eens een concert van de groep bezocht, zijn dit wellicht overbodige vragen. Voor onwetende en nieuwsgierige aagjes daarentegen hebben we slechts één goede raad: lees onderstaand verslag van de geslaagde passage op Halloween-avond in Brussel voor alle antwoorden.

The Human League is een Engelse band afkomstig uit Sheffield, opgericht in 1977 door Martyn Ware en Ian Craig Marsh. Een jaar later kwam zanger Philip Oakey er bij, maar in 1980 vertrokken Ware en Marsh naar Heaven 17. Oakey zocht en vond twee extra zangeressen, Joanne Catherall en Susanne Sulley, en in deze vernieuwde line-up zou de groep de grootste hitsuccessen scoren. Sinds eind jaren zeventig touren ze onvermoeid en in de loop van hun carrière verkochten ze in totaal meer dan twintig miljoen albums overal ter wereld.

De League wordt aanzien als één van de grondleggers - alleszins één van de meest iconische en succesrijke exponenten - van de synthpop. Zowel op artistiek als op commercieel gebied gooiden ze hoge ogen; en hoewel de glorieperiode - de jaren tachtig uiteraard, of wat dacht u? - alweer eventjes achter ons ligt, zetten ze live nog altijd menige zaal en festival in de fik. Het was reeds zes jaar geleden dat Oakey en co nog in de AB gestaan hadden. En hun tot nog toe laatste album ‘Credo’ dateert zelfs al van 2011.

Het volledig uitverkochte Brusselse optreden betekende de aftrap van de gloednieuwe ‘Red’-tournee en tevens het eerste van drie Belgische concerten dit jaar. Op 17 en 18 november staan ze ook nog in het Kursaal in Oostende en in de Roma in Antwerpen (eveneens reeds uitverkocht) geprogrammeerd. Om maar een indicatie te geven van de status van deze legendarische new wave-band anno 2018. Voor het geld hoeven ze het al lang niet meer te doen, dat is zeker. De eeuwig jong uitziende Phil Oakey en zijn kompanen (tegenwoordig zijn ze met zessen) staan evenwel nog altijd met veel spelplezier op het podium en slagen er ook in een mum van tijd in om hun publiek met dat enthousiasme te besmetten.

Dat was in de AB niet anders. Vanaf opener The Sound Of The Crowd, voor de gelegenheid van een lange instrumentale intro voorzien (waarna het kerntrio ten tonele verscheen), zat de feestsfeer er duidelijk in. Niet enkel muzikaal, maar ook visueel was niets aan het toeval overgelaten. Twee trappen leidden naar een verhoogd podium, waarop de elektronische drumkit en synths stonden opgesteld en ook ceremoniemeester Oakey geregeld een kijkje kwam nemen. Alle nummers werden bovendien ondersteund door een prachtige en kleurrijke lichtshow en achtergrondprojecties.

De grote hits (Mirror Man, Don’t You Want Me, Love Action, The Lebanon, Open Your Heart, Keep Feeling Fascination) werden uiteraard geestdriftig ontvangen door het warme publiek, maar ook minder bekende topnummers zoals de fijne Yellow Magic Orchestra-cover Behind The Mask, het tijdloze Seconds, Sky uit het meest recente album of meezinger All I Ever Wanted vielen in de smaak. In feite viel er amper een dipje te noteren in de setlist, op het door Susanne gezongen One Man In My Heart na misschien. Gelukkig volgden meteen daarna twee rustige tracks die de tand des tijds wel probleemloos doorstaan hebben: Louise en Human.

Een andere kritische kanttekening: we horen nu al jarenlang dezelfde twee bisnummers aan het eind van The Human League-shows; qua voorspelbaarheid kan dat dus wel tellen. Al zijn er natuurlijk bezwaarlijk betere manieren denkbaar om de kers op de taart te zetten dan met de veertig jaar oude, donkere debuutsingle Being Boiled en het uitbundige Together In Electric Dreams (oorspronkelijk opgenomen door Oakey samen met elektronische muzieklegende Giorgio Moroder).

1 november 2018
Jan Vael