The Pop Group - Muziek met een shot bewustzijn

undefined, 4 februari 2017

“Please leave your preconceptions at the door and dance like no one is watching, naked in the forest.(Het Bos dus, nvdr)”, zei cultfiguur Mark Stewart nog in een interview met de mensen van de zaal. Een verzoek dat dubbel telde in het geval van The Pop Group.

Ze staan er gewoon weer en ze zijn nog even atypisch als ze dat veertig jaar geleden waren. In Het Bos werd beloofd dat we twee legendes aan het werk zouden zien/horen. The Pop Group was er, maar of dub-superproducer Dennis Bovell de effecten en ander speeltuig beroerde, was niet helemaal duidelijk. Maar dat was uiteindelijk slechts een fait divers.

Het blijft vreemd als je een man van bijna voorbij de middelbare leeftijd het podium op ziet klauteren met stramme ledematen. Maar Mark Stewart is wie hij is. Hij geneert zich niet om regelmatig de steeds weer afzakkende broek op te halen en de veters rustig te knopen tijdens één of andere solo. Aan het andere eind van dat spectrum staat dan de man die het spuug van zijn gezicht veegt terwijl hij de teksten van opener Thief Of Fire uitbraakt. Als cultlegende kan je je al eens iets permitteren. En bovendien maakt het deze band tot wat het is.

Het was trouwens een bijzonder gesmaakte opener, waarmee het concert op gang werd getrokken. Gareth Sager pijnigde het ene moment zijn gitaar om het volgende de sax te laten sputteren. De toon was meteen gezet. De eerste beving had de al enkele bomen in Het Bos ontworteld. Want gedanst moest er worden. En het publiek beantwoordde maar al te graag aan die vraag en spoelde, elk op zijn eigen manier, de stress van een lange werkweek weg.

Het was nooit de bedoeling om enkel maar nieuwe nummers te spelen, zoveel was duidelijk. Naast recente songs als Citizen Zombie, met Stewart die als een zombie over het podium dwaalde, stonden cultklassiekers als We Are All Prostitutes of de machtige afsluiter (en tweede bisnummer) We Are Time, waarbij Stewart netjes de luchtgitaar bovenhaalde. Het wobbly op oerdub rustende, nieuwe Days Like These misstond tussen die klassiekers allerminst en bewijst dat ook nu nog The Pop Group recht van bestaan heeft.

William Burroughs werd lof toegezwaaid en kreeg Where There’s A Will aan zich opgedragen, de newbeat kreeg een complimentje opgespeld en de zaal werd (terecht) omschreven als een “briljant venue”. En naast die faits divers werd je als luisteraar tegelijkertijd met de neus op de feiten gedrukt. Want Mad Truth is actueler dan ooit en teksten als “Invincible we will always fight”, zijn nodig in deze wereld van Trumps en Brexits.

Er mocht en moest gedanst worden op de muziek van The Pop Group, maar tegelijkertijd kreeg je ook een shot bewustzijn toegediend. Of hoe oude zakken het nog steeds kunnen.