The Sisters of Mercy - Mak boeltje

Trix, 7 april 2022

We zijn het ondertussen gewend: zowat elk concert van The Sisters Of Mercy de voorbije twintig jaar is een pure gok als bezoeker. Dat de Britse band rond de al even in Antwerpen residerende Andrew Eldritch naast een ijzersterk repertoire om op terug te vallen helaas ook een wisselvallige live reputatie met zich meetorst, is algemeen geweten. Na twee jaren corona-onderbreking hadden wij wel iets meer vuurwerk verwacht in zaal Trix dan het makke boeltje dat ons donderdagavond voorgeschoteld werd. En dan drukken we ons nog beleefd uit.

 

Zeggen dat het optreden moeizaam uit de startblokken schoot, is een understatement. De vocale prestatie van Eldritch tijdens openingssong More liet te wensen over, en ook de ongeïnspireerde uitvoeringen van Ribbons, de medley Doctor Jeep / Detonation Boulevard of nieuw - vooralsnog onuitgebracht - materiaal als Don’t Drive On Ice en I Will Call You was niet van aard om voor veel animo te zorgen in een uitverkochte Trix.

Het blijft overigens verbazen dat de Sisters Of Mercy, ofschoon ze live nog slechts een schim zijn van het invloedrijke gothic rockicoon uit de jaren tachtig/begin jaren negentig van vorige eeuw, nog steeds een hondstrouwe fanschare lijken te hebben. Al werd die donderdag pas voor het eerst echt wakker bij het inzetten van nummertje zeven op de setlist, het niet stuk te krijgen Alice. Ook het daaropvolgende But Genevieve klonk niet onaardig, maar van een anthem als First And Last And Always en een parel als Marian hadden we hen bij eerdere gelegenheden al gloedvoller versies zien spelen.

Na Instrumental 86, waarin Ben Christo en Dylan Smith even loos mochten gaan op de gitaren, was het tijd voor een verrassende songkeuze in de vorm van het mooie Giving Ground, in 1986 uitgebracht onder de naam The Sisterhood. En na het midtempo Show Me eindigde de band de reguliere set al even rustig met I Was Wrong en Here.

Het publiek stond erbij, keek ernaar en dacht er wellicht het zijne van. Wij waren alleszins lang niet overtuigd op dit punt van de show. Gelukkig brachten de bisnummers nog enig soelaas. Na het mooie Black Sail kon iedereen nog even alle remmen losgooien tijdens de tijdloze klassiekers die Lucretia My Reflection, Temple Of Love en This Corrosion altijd zullen blijven. Maar - eerlijk is eerlijk - toen was het kalf in feite al lang verdronken. Hopelijk weten The Sisters Of Mercy tijdens de volgende passages in België, op 17 en 18 april in de AB, meer harten te begeesteren.