The Soft Moon - Weergaloze geluidstrip

Botanique, 17 februari 2018

Veel te vroeg afgelopen, dat is doorgaans het enige wat we nog kunnen uitbrengen nadat we alweer zo’n intens concert van The Soft Moon hebben ondergaan. Ook zaterdag, toen de groep rond de Amerikaan Luis Vasquez zijn pas verschenen vierde volwaardige album ‘Criminal’ kwam presenteren aan het Belgische publiek, herhaalde dit scenario zich…

The Soft Moon - Weergaloze geluidstrip

In het voorprogramma stond SΛRIN, het audiovisuele project van de, net als Vasquez momenteel, vanuit Berlijn opererende muzikant en kunstenaar Emad Dabiri. Zijn gezicht bedekte hij in de Orangerie met een masker, maar de elektronische muziek die hij de zaal injoeg - een verrassend dansbare combinatie van EBM, industrial en techno - liet alvast niets aan de verbeelding over en smaakte naar meer.

En dat ‘meer’ kregen we vervolgens in de vorm van een sublieme set van een van de interessantste en spannendste postpunkbands die dit decennium het levenslicht zag. Juist ja, The Soft Moon, nog altijd in essentie het soloproject van Luis Vasquez en het uitverkoren vehikel om zijn persoonlijke demonen in pakkende songs te vertalen. Op zijn nieuwste werkstuk ‘Criminal’ gaat hij daarin zelfs verder dan ooit tevoren, want op die plaat probeert hij tekstueel en muzikaal te verwerken hoe hij anderen en zichzelf verknoeit ten gevolge van het misbruik (door zijn vader) dat hij zelf in zijn jeugd ondergaan heeft.

Zware kost zou je denken? Inderdaad, maar dat muziek therapeutisch kan werken is al meer dan eens bewezen en lijkt ons ook hier duidelijk het geval te zijn. Op het podium van de Botanique zagen we namelijk een performer die vol overgave en gepassioneerd het beste van zichzelf gaf en samen met zijn twee kompanen de pannen van het dak speelde. En ook de fans op de eerste rijen, onder wie minstens één muzikant die het geluk had vandaag ook nog eens zijn verjaardag te vieren, lieten zich volledig meesleuren doorheen deze donkere geluidstrip.

De rustige, intrigerende titeltrack van ‘Criminal’ fungeerde als opener van het optreden. Doorheen de set kregen we onder meer ook goede versies van het onweerstaanbare Burn, het knap naar een climax opbouwende Like a Father, het mooie en introspectieve Give Something en het slepende Young te horen. Eén van de hoogtepunten voor ons was ook het melodieuze en dansbare The Pain (die gitaar! die percussie!).

Maar er was zaterdag ook verrassend veel aandacht voorzien voor ouder werk. Uit het nog altijd tijdloze debuut ‘The Soft Moon’ (2010) bijvoorbeeld: de donkere sfeerimpressie die Into The Depths heet, het dansbare Dead Love, het voortjakkerende Tiny Spiders maar ook en vooral het onweerstaanbaar groovy (die percussie, yet again) Circles. Zelfs het claustrofobische titelnummer uit de ‘Total decay’-ep (2011) was vertegenwoordigd.

Het melodieuze Insides (compleet met Luis’ typerende wanhopige zang en kreetjes) en de voortdenderende single Die Life waren dan weer afkomstig uit het ‘Zeros’-album (2012), en ook het uptempo Far (uit ‘Deeper’, 2015) is ondertussen uitgegroeid tot een publieksfavoriet.

Na ongeveer zestien nummers waren we zo goed als uitgeteld en afgemat door het vele dansen, maar The Soft Moon trakteerde een uitverkochte Botanique nog op twee schitterende bisnummers: Black met zijn scanderende zang, en tenslotte Want waarin Vasquez op het maniakale af mee ging drummen. Ze vormden het geslaagde orgelpunt van een al even geslaagd concert. Een band om te koesteren!

18 februari 2018
Jan Vael