The Streets - When heroes stay heroes

Aeronef, 12 februari 2019

The geezer uit Birmingham is terug om opnieuw de Britse, randstedelijke Weltschmerz te bezingen. En dat was al een tijdje geleden. Te lang geleden zegt u? Te laat, zelfs? “Are we old enough to stop having fun?" Het was met trekken en sleuren, maar Mike Skinner wist l’Aéronef toch in vervoering te brengen. Waren we er maar vroeger aan begonnen.

Het was, volgens onze tijdsberekeningen, van 2011 geleden dat Mike Skinner en The Streets nog eens echt in de buurt waren. Namelijk op Pukkelpop, om zijn vijfde elpee ‘Computers And Blues’ aan de praat te krijgen. Een – laat ons eerlijk zijn – laatste stuiptrekking van een plaat, die de wereld inkwam om van onder het wurgcontract te komen dat zijn label hem in het begin van zijn carrière had laten ondertekenen. Reken daar nog een knoert van een vermoeidheidssyndroom bij en we geloven graag dat het voor Skinner even helemaal op was.

Maar de wereld heeft nood aan zijn Cockney-rap over Rizla blaadjes, birds en kebabs, getuige niet alleen het uitverkochte concert in L’Aéronef, maar ook zijn uitverkochte valentijnsconcert in de Ancienne Belgique. Al was dat er bij de aanhef van het optreden niet aan te zien. Turn The Page was een degelijke intro en Push Things Forward  het startschot om het op een "moven" te zetten, maar het publiek reageerde mak en stond verveeld te kijken, duidelijk ongemakkelijk vanwege de drukkende warmte, het plaatsgebrek of misschien zelfs het feit dat het een dinsdagavond was en iedereen de volgende dag op het werk werd verwacht.

Maar een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Dus ging Skinner iedereen persoonlijk wakker schudden. Een jongeman op de eerste rij werd gedwongen een halve liter te salamanderen, de live band ging een versnelling hoger spelen en Skinner deed wat hij het beste kan: working class teksten door je strot rammen tegen een achtergrond van onweerstaanbaar verslavende muziek.

Has It Come To This dwarrelde als een miezerige regenwolk op de hoofden, Everything Is Borrowed stak ons vervolgens een paraplu boven het hoofd en stak de kachel aan. En daar ergens tussenin had Mug Yourself er al voor gezorgd dat we spijt hadden dat we onze training niet aanhadden. Er kwam beweging in de meute en Skinner sloeg het gade vanop zijn troon als de dichter, ziener en volksmenner die hij is.

Skinner weet natuurlijk hoe hij een publiek moet bespelen. Hij speelde de aanwezigheid van Fransen en Belgen mooi tegen elkaar uit (het moet gezegd, de Belgen waren opvallend in de meerderheid), deelde drank uit aan de voorste gelederen en liet tijdens Heaven For The Weather enkel de vrouwen crowdsurfen. Elk meisje kreeg van de meester hemzelf een keurig applaus en terwijl de laatste deerne keurig werd neergezet, zette hij Dry Your Eyes in als één van de hoogtepunten van de avond.

Teksten van Mike Skinner zouden verplicht materiaal moeten zijn tijdens de lessen Engels. Het is opmerkelijk hoe hij - ook live - beelden op je netvlies kan toveren met alleen maar woorden. Voor de aanwezige Franstaligen was het misschien eerder gewauwel en de lijn tussen gewoon praten tussen de nummers door en het effectieve rappen op een beat is bijzonder klein, maar net dat maakt The Streets zo uniek; net daarom is het zo bijzonder om de man nog eens in levende lijve aan het werk te zien: om dat besef uit de diepvries te halen, het besef dat Mike Skinner niets minder is dan een icoon, een icoon dat op eender welk festival deze zomer zou blinken op de affiche.

The Streets hebben een show klaar die niet alleen nostalgisch, maar ook euforisch werkt; een hitjesmachine, een blauwdruk van een prachtige periode en het bewijs dat er in de noughties ook tijdloze muziek werd gemaakt. Mike Skinner is de protagonist van de Britse garage- en grime-scene, dat bewees hij gisteren des te meer. En daar had hij tijdens de bisnummers Blinded By The Lights en Fit But You Know It zelfs niet meer voor nodig. When heroes stay heroes.