The Swell Season - Simpelweg ontroerend mooi
Handelsbeurs, Gent, 10 januari 2009
Nooit gedacht dat we zo vertederd zouden worden door een goede portie romantiek op het podium. De aanzet ervan was ‘Once’, de prachtfilm waarin de Ier Glen Hansard en de Poolse Markéta Irglová elkaar vonden in de straten van Dublin als muzikanten die het niet al te breed hebben. Het bleef echter niet bij de film, want ook daarnaast gaan Hansard en Irglová door het leven als koppel. In vele opzichten kan het succes van The Swell Season dan ook gezien worden als het vervolg op ‘Once’.
Wanneer voor de zoveelste keer iemand alleen op het podium verschijnt met alleen een akoestische gitaar in de handen om het publiek op te warmen, houden we ons hart al vast. Menig voorprogramma hebben we namelijk al grandioos de mist in weten gaan op die manier. Hetzelfde kan gelukkig niet gezegd worden over Mark Geary. De sympathieke Ier en vriend van de groep doet met zijn intieme, pakkende songs meermaals denken aan Damien Rice en beschikt daarenboven ook nog eens over een gezonde portie humor. Die combinatie weten we wel te smaken.
Lang geleden dat we nog zoveel volk zagen in de Handelsbeurs. En dat voor een groep waarbij zelfs de doorwinterde muziekkenner het hoort donderen in Keulen. The Swell Season is echter niet zomaar een groep. Het is namelijk The Frames light plus Markéta Irglová. Of Glen Hansard en Markéta Irglová aangevuld met een band die toevallig uit alle leden van The Frames bestaat. Hoe dan ook, deze combinatie is er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Wie ‘Once’ zag, wist al dat de twintigjarige Irglová en de sympathiekste aller Ieren, Hansard, tot magie in staat zijn, maar wat we in Gent zagen, tartte alle verbeelding.
De sterkte van dit meer dan twee uur durend concert lag hem in de afwisseling. Nummers van The Swell Season werden afgewisseld met nummers van The Frames en ook de bezetting wisselende voortdurend. Zo bracht Hansard enkele nummers solo (het onversterkte Say It to Me Now of het door merg en been gaande What Happens When the Heart Just Stops), bracht Irglová alleen op piano het prachtige The Hill, mocht violist Colm Mac Con Iomaire een nummer uit zijn solo-project brengen, dook Mark Geary plots weer het podium op en waren er uiteraard de ontroerende duetten (met als hoogtepunt uiteraard het bekroonde Falling Slowly en het sublieme If You Want Me).
Ontroeren was ook wat de groep in zijn voltallige bezetting deed. Reeds vroeg in de set passeerden de hoogtepunten The Moon en When Your Mind’s Made Up. We onthouden ook perfecte versies van Once en Broke Back. Na twee uur kon de groep de zin om eens stevig te rocken blijkbaar niet meer onderdrukken en dat resulteerde in een werkelijk fantastische versie van Fitzcarraldo, een hit onder de talrijke Frames-fans.
Het was niet enkel de muziek die voor een onvergeetelijke avond zorgde. De voltallige groep straalde zoveel sympathie en liefde uit dat we er week van werden. De manier waarop Hansard of Irglová nummers probeerden uitleggen was stuntelig en bijgevolg ontzettend charmant. Ondanks de onnoemelijk lange duur van het concert was het een avond die niemand van de aanwezigen snel zal vergeten. Voor avonden als deze is het woord ‘mooi’ uitgevonden.