The Tallest Man On Earth - Een decennium aan geniale songwriting

Vooruit Kunstencentrum, 5 maart 2019

The Tallest Man On Earth - Een decennium aan geniale songwriting

Overenthousiast toonde The Tallest Man On Earth zich in de Vooruit in Gent. Wild rondhuppelend kon de Zweed zich geen twee seconden aan de micro vastklemmen, waardoor er meermaals lettergrepen in rook opgingen en Kristian Matssons gemompel nog onverstaanbaarder werd.

 

Dat is spijtig, want de poëzie, die The Tallest Man On Earth de laatste vijftien jaar bij elkaar heeft geschreven, ligt ons behoorlijk nauw aan het hart. En toch was dit een fantastisch optreden. De vooruit zag er weer geweldig mooi uit en deze man, die zijn gitaar sneller betokkelt dan zijn schaduw (die bovendien ook nog eens langs beide kanten op de muur zichtbaar was), heeft in al die jaren gewoonweg zoveel fantastische nummers bij elkaar geschreven.

Nieuwe nummers als Running Styles Of NY en All I Can Keep Is Now moesten niet eens onderdoen voor oudere klassiekers als The Gardener en Like A Wheel. En dan hebben we het nog niet over het fantastische Somewhere In The Mountains, Somewhere In New York dat de banjo plotseling een waardevol instrument deed lijken.

Dit was niet eens het enige konijn dat The Tallest Man On Earth in zijn hoed had verstopt. Matsson is aan een solotournee bezig, maar hij wordt wel bijgestaan door een vrouw die hem quasi na elk nummer een nieuwe gitaar in de handen propt. Het zou deze vrouw geweest zijn die op een goede dag opmerkte hoe gelukkig Matsson werd van al de Nina Simone-video’s die hij op de tourbus kijkt. “Waarom leer je die shit niet spelen?”, zou haar reactie geweest zijn, waarop The Tallest Man On Earth zich achter de piano nestelde. Wat volgde was een subliem Little Nowhere Towns. Hoewel Matsson doorheen het nummer nog stevig op de grond bleef stampen, bleef zijn mond opvallend beter aan de micro hangen, terwijl hij bijna net zo snel op de toetsen van de piano tokkelde als hij dat op de snaren van de gitaar kan.

Dat pianotrucje haalde hij helemaal op het einde van de bisronde nog eens boven voor de verrassende afsluiter Kids On The Run, dat nog verrassender werd ingezet met een intro van Abba’s The Winner Takes It All. Een cover die er – laat ons eerlijk zijn – een stuk beter uitkwam dan de zwakke versie van I Say A Little Prayer vroeger in de set.

De laatste keer dat we The Tallest Man On Earth in de Ancienne Belgique aan het werk zagen, werd The Dreamer als ultieme meezinger uitgespeeld. Dat was niet de mood waarin Matsson zich vanavond bevond. Hij speelde wat met de melodie en sloot de klassieker intiem af. In tegenstelling tot The King Of Spain dat ditmaal op sublieme wijze de grootste euforie door de zaal stuwde.

Kristian Matsson heeft ons in het verleden al dieper weten raken, maar we zagen hem nog nooit met zoveel plezier op het podium staan als vanavond. De man raasde door een twintigtal nummers en toch waren er nog zoveel afwezigen. Zonder twijfel het resultaat van een dik decennium aan geniale songwriting.

7 maart 2019
Jorik Antonissen