The Vaselines - Seks met je ex

Vooruit Kunstencentrum, Gent, 6 februari 2011

The Vaselines maken liedjes over seks en ongemakkelijkheid en doen daar niet moeilijk over. Ooit maakten ze een plaatje en een paar ep's, maar niemand was geïnteresseerd. Eigenlijk had Nirvana The Vaselines nooit mogen coveren. Eigenlijk had de groep jouw en mijn kleine, vuile geheimpje moeten blijven. Maar God en de ironie beslisten er anders over en maakten The Vaselines tot hun kleine zonnestraaltjes, kort nadat ze gesplit waren. Nu, een twintigtal jaar later, is er een nieuwe plaat en een nieuwe tour. Ook over seks en ongemakkelijkheid. Wij doen er niet moeilijk over.

Eerst was er nog Schwervon!, een man-vrouwduo/koppel dat al tien jaar lang plaatjes de wereld instuurt vanuit de New Yorkse antifolkscene. Zij drumt, hij speelt gitaar, zingen doen ze allebei en dat doen ze niet onaardig. De band klinkt onbezonnen en gezellig chaotisch, maar de liedjes zijn niet catchy genoeg om echt te blijven hangen.

The Vaselines hebben goed Schots volk meegenomen als begeleidingsband. Achter de drums zit Michael McGaughrin van 1990s en op gitaar en bas herkennen we Stevie Jackson en Bobby Kildea van Belle and Sebastian, een groep die overigens ook bedankt wordt in de liner notes van het nieuwe album 'Sex With An Ex'.

Frances McKee en Eugene Kelly staan er ontspannen bij. Dat is niet verwonderlijk, want het optreden in Gent is in feite een thuismatch voor hen. Mckee is al jaren getrouwd met een Gentenaar en het publiek staat vol met vrienden, kinderen en andere familie. Dat weerhoudt hen er gelukkig niet van om liedjes als Monsterpussy en Rory Rides Me Raw uit de kast te halen.

Wat te zeggen? The Vaselines klinkt nog steeds als The Vaselines. De hele set, van The Day I Was A Horse tot en met bisnummers You Think You're a Man en Dum-Dum, is één langgerekt feestje. De oude songs hebben niets aan glans verloren en de nieuwe sluiten daar naadloos bij aan. Frances McKee maakt het gezellig met een grapje zo nu en dan en, toegegeven, het is heerlijk meezingen op liedjes als Molly's Lips, I Hate The 80's en Dying For It. En toch ontbreekt er iets. We missen de teenage angst, de ongezellige, ongemakkelijke kant van de groep.

Ondanks de goede nieuwe plaat en het meer dan behoorlijke optreden voelt The Vaselines anno 2011 een klein beetje als seks met je ex. Ja, het was een leuke avond en ja, je had er ongelofelijk veel zin in, maar als je eerlijk bent, moet je toegeven dat het in je fantasie veel beter was.