The War On Drugs - Moed en durf

Vorst Nationaal, 4 november 2017

Het was de tweede keer deze maand al dat The War On Drugs in het land waren, want toen bleek dat Vorst Nationaal in een wip en een flik was uitverkocht, werd er aan het staartje van de Europese tournee van de groep nog een datum in de Lotto Arena toegevoegd; het laatste concert van de Europese tournee. We kregen dus een band die goed ingespeeld was en die, ondanks het maandenlange touren, nog geen tekenen van vermoeidheid vertoonde. 

The War On Drugs - Moed en durf

Het zal tot juni duren voor de band rond Adam Granduciel weer in Europa te vinden zal zijn; dus Rock Werchter lonkt. Het feit dat The War On Drugs niet één, maar twee arena’s heeft laten vol lopen, bewijst dat ze materiaal zijn voor de Main Stage en dat elke tent te klein zal zijn. Zij bewezen op hun beurt dat ze dat best aankunnen, die grote mensenmassa’s.

Ze zijn groot, de nummers van The War On Drugs, en op ‘A Deeper Understanding’ misschien zelfs nog iets groter dan op ‘Lost In The Dream’, maar dat resulteerde in de eerste nummers vooral in een galm, die de secuur opgebouwde songs van The War On Drugs geen eer aandeed. Het eerste nummer, waarbij wij helemaal mee waren, was An Ocean In Between The Waves (nummer vier op de setlist), opnieuw een voorbeeld van een song die ruim de tijd neemt om laagje boven laagje te leggen tot de absolute climax waarbij de gitaarsolo’s je om de oren vlogen.

Een ander hoogtepunt was zeker Red Eyes dat – uiteraard – op gejuich werd onthaald. Nooit eerder hebben we dat straffer live gehoord, want net wanneer je denkt dat ze nu toch niet meer strakker kunnen spelen, duwen ze het gaspedaal nog iets verder in. Hetzelfde met Under The Pressure, dat een minutenlange intro meekreeg en waar in het middenstuk een even lange saxofoonsolo werd ingebouwd zodat het niet afklokte onder de tien minuten. Under The Pressure werd zo groots dat we het niet vreemd hadden gevonden, als er een confettikanon aan te pas gekomen zou zijn.

Dat na die Under The Pressure nog het stille Clean Living volgde als afsluiter van de reguliere set, leken velen vreemd te vinden. Wij vonden het perfect passen in de eigenzinnigheid van The War On Drugs. Op een ouderwetse, maar mooie manier stelde Adam Granduciel zijn bandleden één voor één voor terwijl die rustig verder speelden. Op het einde werd de crew bedankt en stonden al die leden te applaudisseren. Kijk, dat vinden wij mooi!

Ze deden dat trouwens opnieuw door In Reverse als laatste te spelen. Waar de meeste, andere groepen de meest opwindende nummers voor het laatst bewaren, zorgden The War On Drugs ervoor dat we ontspannen huiswaarts konden keren. Die rustigere nummers bewijzen dat The War On Drugs het ook zonder dat minutenlange opbouwen naar een climax toe kan. Het wondermooie Knocked Down was eerder die avond ook al een bewijs geweest dat eenvoud siert; een pianootje, een gitaartje, die mooie stem en helemaal niets van laagjes. Het voordeel van die trage, ingehouden nummers is dat je dan ook naar de teksten kan luisteren. Want die zijn mooi, maar als ze verborgen zitten onder dertig lagen - weliswaar prachtige - muziek, gaan ze soms een beetje verloren.

De kritiek klopt: een aantal van de nieuwe nummers lijkt op elkaar; Holding On en Nothing To Find, bijvoorbeeld. Maar anderzijds is daar ook het wonder van het muziekjaar 2017: Thinking Of A Place; een nummer van ruim elf minuten waarin niet bijster veel gebeurt dat het toch tot radiohit schopt. Het is niet uit te leggen en het lijkt een statement. Ook in de Lotto Arena werd het vanaf de eerste noten op gejuich onthaald. Een projectiedoek kwam naar beneden, de spots kleurden paars en roze en we droomden collectief weg. Zo zouden er meer moeten zijn.

Nummers als Under The Pressure aan het ene uiterste en Thinking Of A Place aan het andere bewijzen dat er heden ten dage geen andere band is als The War On Drugs. Ze hebben moed en durf en ze doen het op hun manier. En er is niemand anders die het doet zoals zij. Natuurlijk is het wennen om ze op steeds grotere podia te zien terwijl shows in AB en Botanique nog niet gek lang geleden zijn. Maar ze kunnen het wel en we gunnen het hun.

Dit verslag verscheen ook op Newsmonkey.be

30 november 2017
Geert Verheyen