Tool - Kopstoot

Sportpaleis, 13 mei 2022

Tool - Kopstoot

Erg vaak komt Tool niet op bezoek. Dus leken de fans er ook niet om te malen om 87,87 euro neer te tellen voor een kaartje. Een bom geld, maar we kregen daarvoor ook een bom van een concert. Tool sloot geen enkel compromis en hield het Sportpaleis een dikke twee uur in een dubbele nekgreep. Aangekomen bij het allerlaatste nummer wou James Maynard Keenan alsnog eventjes lief doen. “Nu mogen jullie je telefoons bovenhalen en foto’s nemen of filmpjes maken. Maar geen flash, want da’s vervelend”.

Los van het feit dat een beer van een securityman een concert lang op onze handen stond te staren en we dus geeneens durfden om stiekem een foto te maken, hadden we daar geen behoefte aan. Elke kleine afleiding betekende een seconde van het concert missen. En dat was niet alleen zonde van het geld maar vooral voor de ervaring die Tool ons schonk. Van begin tot eind speelde het viertal retestrak. Danny Carey, Adam Jones en Justin Chancellor zetten een muur neer waartegen je tevergeefs je hoofd kon blijven bonken. En James Maynard Keenan, die mat zichzelf twee speelveldjes toe, hoog opgesteld achterin het podium. Die positie gaf de muziek de volle aandacht en maakte zijn futuristische alter ego nog mystieker en dreigender.

De eerste drie kwartier van het concert speelde de band achter een immens gordijn dat het podium omcirkelde. Visuals werden zowel op dat reepjesgordijn geprojecteerd als op de enorme led-walls achterin het podium. Geen enkel zintuig werd ook maar een momentje rust gegund. Het enige wat mocht rusten, waren de ledematen, want ook het middenplein van het Sportpaleis bestond uit zitplaatsen. Wat ons betreft een ongemakkelijke positie om dergelijk concert te beleven. Iets nadat het doek was verdwenen, verloste Keenan ons eindelijk uit ons zittend lijden. “Zijn jullie moe? Ik ben achtenvijftig jaar en ik sta de hele tijd rechtop”. Een subtiel signaal voor de zaal om eindelijk recht te veren en nog intenser van het concert te genieten.

Intussen hadden we met Fear Inoculum al een kanjer van een opener gehad en waren we via Opiate teruggekeerd naar de begindagen van Tool. Pneuma moest bewijzen dat een Tool-show geen klassiekers als Schism of Stinkfist nodig heeft. Integendeel, de binnenrollende baslijn van Chancellor was het begin van een eindeloos episch hoogtepunt (met The Grudge als genadeslag vlak erna). Wij dachten niet aan foto’s nemen, wij dachten niet aan pintjes halen, wij werden opgezogen door het spektakel dat zich voor ons en doorheen ons voltrok. Alsof we krijgsgevangenen waren, werd na afsluiter Hooker With A Penis een grote aftelklok gestart: we mochten even tien minuten vrij rondwandelen.

Na die gechronometreerde pauze leefde Danny Carey zich in zijn eentje uit op Chocolate Chip Trip, waarna vier krukjes helemaal vooraan het podium werden geplaatst. Knus bij elkaar zetten de vier bandleden rustig Culling Voices in (Carey op gitaar!). Hoewel, rustig? Net als bij de akoestische sets van Amenra, is zo’n invulling gewoon een ander soort gijzeling waaruit je niet losraakt. De manier waarop de song zich ontpopte van een ingetogen bezinning tot een snoeiharde pletwals, was ronduit verbluffend. Wie nog niet overtuigd was van de nieuwe songs (nu ja, het album 'Fear Inoculum' is intussen alweer drie jaar oud - kreeg met absolute afsluiter Invincible nog een kopstoot van formaat. Wat! Een! Concert!

Tool @ Sportpaleis Antwerpen 12/5/2022

16 mei 2022
Christophe Demunter