Torres - Bloeddorstige wolvin

Botanique, 18 november 2017

Ligt het aan ons of wordt de leukste muziek van dit moment echt gemaakt door vrouwelijke artiesten? Aldous Harding, Pumarosa, Bloxx, Miya Follick, Bryde, Phoebe Bridgers en onze eigen Melanie De Biasio, het zijn maar een paar namen die ons het voorbije jaar oorsmeergewijs verwenden. En zet in dat rijtje ook gerust de vanuit Brooklyn opererende Torres die in de Botanique haar derde album kwam voorstellen.

The Dove & The Wolf, een groep rond  twee Parisiennes die uitweken naar de VS en zich Paloma Gil en Lou Hayat noemen, stond in de Rotonde helemaal in het rood gekleed. Blauw was een betere keuze geweest, want de twangs in de gitaren en de unisone harmoniezang van de dames klonk triester dan ooit.

Vandaag sloten ze met een bezwaard gemoed de tour af in het voorprogramma van Torres, die meer dan een maand eerder startte en hen langs heel de VS, Canada en Europa voerde. Hun liedjes, die sowieso al recht uit het hart komen, wonnen zo nog aan geloofwaardigheid. Vooral Seven Days over hoe Parijs zichzelf terugvond na de aanslagen van november 2015, trof de Rotonde midscheeps. Weer een band om te blijven volgen dus.

Waar de wolf zat bij het voorprogramma bleef echter onduidelijk, maar Torres (of Mackenzie Scott, zoals ze echt heet)  maakte dat even later ruimschoots goed. Zij zou zich laten kennen als een hongerige wolvin die haar eigen welpen opat.

Torres trapte af met de eerste twee nummers van het dit jaar verschenen, derde album ‘Three Futures’, maar Tongue Slap Your Brains Out, dat op plaat al dreigend klinkt, werd ingeleid door nerveus drumwerk en desoriënterende elektronica waardoor de song een draaikolk werd.

Skim startte ze met de rug naar het publiek, drummer Dominic Cipolla uitdagend om nog droger te gaan meppen, wat deze dan ook overtuigend deed. En als dat je pacemaker al niet ontregelde, deed Torres dat wel met haar teksten. “I am not a righteous woman / I’m more of an ass man”, klonk het in Righteous Woman en ze voegde er een sardonisch lachje aan toe om daarna de boel te sussen met New Skin waarin ze “Lay off me would ya / I’m just tryin to take this new skin for a spin”, zong.

Haar oude vel toonde ze met Honey, een track uit het debuutalbum die door gitarist Cameron Kapoor met flink wat gitaarnoise uit de Gibson Flying V vakkundig gemutileerd werd, maar daarna ging het via eerste echte hoogtepunt Sprinter en vervolgens Cowboy Guilt terug naar het heden met nog vijf songs uit de nieuwste worp. Daarbij werd Greener Stretch helaas vergeten, maar er werd wel knap naar een hoogtepunt gewerkt.

Bad Baby Pie hield al een mooie belofte in en die werd ingelost met het tragische Three Futures en vooral het gitzwarte Helen In The Woods, dat door Torres werd voorzien van een vreemde, houterige dans en waanzinnig rollende ogen. Was het een voodooritueel? Was het een duiveluitdrijving? Het was alleszins geweldig.

Bij Marble Focus kwam de zangeres-gitariste uit Brooklyn een eerste keer dichter bij het publiek. Ze zette zich op de knieën met het voorhoofd tegen dat van een meisje uit het publiek dat ondanks een gebroken arm de front had opgezocht en verlegen de ogen sloot terwijl haar idool minutenlang contact hield, ondertussen gitaar spelend.

Al die tijd had Torres geen woord gesproken tegen het publiek. Pas na Concrete Ganesha dankte ze uitgebreid de opgekomen fans en The Dove & The Wolf dat haar de hele tour begeleidde. Ook toetseniste-achtergrondzangeres Erin Manning en de rest van de band werden in de hulde betrokken om daarna af te sluiten met een extra lange en ultra-intense versie van Strange Hellos, alsof Torres de tour wou rekken tot het bittere eind.

De zangeres grauwde en gromde een set lang met een stem die uit haar ingewanden leek te komen, hield het ene moment de gitaar voor zich als was het een gigantische voorbindpenis die ze met twee handen aftrok in een dark room waar keiharde, industriële elektro, gruizige gitaren en verblindende stroboscopen elke menselijkheid moest voorkomen. Maar af en toe liet ze ook haar elfenachtige meisjeszijde zien en was ze plots lief en aaibaar.

De grote massa vindt na twee fantastische platen nog steeds de weg niet naar haar shows, maar dat zal ons worst wezen. Wij hebben ze liefst zo: ongetemd, wild en af en toe een beetje lief.