Triggerfinger - Het zweet over de rug

De Roma, 14 februari 2019

We geven het toe: we waren het even vergeten, wat voor een sterke en solide liveband Triggerfinger is. We hadden hun twintigste verjaardag nodig om daaraan herinnerd te worden. Dat feestje gaat dezer dagen door in De Roma in Borgergout, niet één maar vier keer. Het mooiste moment vanavond was de ode aan Willy Willy die de groep bracht door Robbin’ The Liquor Store van The Scabs te coveren.

Het leverde het meest warme en hartverwarmende applaus van de avond op, maar het was lang niet de enige cover van de avond. De mannen van Triggerfinger, dat zijn naast harde werkers immers ook muziekliefhebbers die om de hokjes heen denken en dus kunnen ze op één en dezelfde avond Iggy Pop, INXS en Rihanna coveren.

Wij gingen naar de tweede dag van hun vier dagen durend feest, of zoals Ruben Block zei: “Gisteren speelden we nog een concert. Vandaag spelen we een reeks. Vandaag begint de decadentie.”

Triggerfinger is dan ook een populaire band in Vlaanderen (en Nederland) ondertussen en dat hebben ze alleen maar aan zichzelf te danken. Het is het resultaat van jarenlang koppig en stug blijven spelen, ook al stond er soms amper publiek en was de radio niet geïnteresseerd. In de kleinste dorpjes en in de groezeligste cafés. In binnenland, maar ook in heel wat buitenlanden. Fan per fan op veroveringstocht. Vandaag, twintig jaar later, mogen ze innen. Het resultaat van hard werk én van liefde voor muziek, laat ons dat ook niet vergeten.

Triggerfinger bestaat inderdaad al sinds 1998, al kwam bassist Jean-Paul Van Bruystegem er pas in 2003 bij. Wat er ook van zij: ook dat is nog voor ze debuteerden met hun eerste plaat en vandaag is er uit het triumviraat Triggerfinger geen van de drie schakels nog weg te denken. Vandaag wordt dat triumviraat op het podium een kwartet, want sinds ‘Colossus’ (2017) is ook Geoffrey Burton (die eerder zijn strepen verdiende bij Iggy Pop, Grace Jones, Arno en Daan) daar te vinden, in alle bescheidenheid.

Er werd twintig jaar Triggerfinger gevierd en dus werd er ook al eens in de geschiedenis afgedaald. Wie de setlist bekijkt zal merken dat er vooral uit ‘What Grabs Ya?’ (2008) en ‘All This Dancin’ Around’ (2010) werd geput, niet toevallig hun twee beste platen als je ’t ons vraagt. In 2008 waren de heren nog redelijk niche en dan plots – na 10 weken op nr. 1 in De Afrekening te hebben gekampeerd met All This Dancin’ Around – waren ze populair. Maar het ging altijd wel op eigen voorwaarden.

De opzet van de avonden was duidelijk: muziek spelen. En dus zat de vaart er ontzettend in. In de eerste halfuur van het concert werd er – zoals bij een Pearl Jam-show - niet gepraat met het publiek, maar werd het ene na het andere nummer afgevuurd. Daarbij viel de intro van Let It Ride op, het gekrijs in First Taste en het gehijg in Short Term Memory Love. Even op stoom komen, of zoals Ruben Block het zei: “We voelen graag het zweet over onze rug lopen.”

We merkten bij onszelf dat we iets meer begonnen af te haken bij nummers als Off The Rack of Flesh Tight die ons iets te salonfähig aandeden, maar de band pikte ons evengoed weer helemaal op bij All This Dancin’ Around of Is It?. Heel blij waren we met On My Knees van de vroegste Triggerfinger en met It Hasn’t Gone Away, dat ze als eerste bis helemaal vooraan het podium brachten. Een nummer dat ze voor deze tournee al sinds 2011 niet meer gebracht hadden, een ballade en misschien wel net daardoor één van hun meest onderschatte nummers.

Trouwens, een deel van het succes blijft toch aan de manier liggen waarop de heren op het podium staan. Van Bruystegem als één blok graniet, bijna onbeweeglijk, maar wel meeschuddend met het hoofd, de enige beweging waaraan je kan afleiden dat hij effectief geniet. Mario Goossens, die er met elke mep even hard voor gaat en zelfs regelmatig gaat recht staan omdat hij niet de onzichtbare drummer wil zijn. En Ruben Block, nog altijd in fel gekleurde kostuums, nog altijd zwierend met het haar al solerend de hoeken van het podium opzoekend. Het is heerlijk om te zien.

Het is tekenend voor de eigenzinnigheid van de heren dat ze I Follow Rivers – hun enige échte hit – niet speelden, maar wegstopten in het verschroeiende tien minuten durende experiment My Baby’s Got A Gun dat ons deed denken aan een duel in een westernfilm van Sergio Leone. Maar het is even tekenend dat ze afsloten met Funtime van Iggy Pop en daar ook heel erg het publiek bij betrokken. Want Triggerfinger is de twee: spelen en amuseren. Het publiek uitdagen en betrekken.

We zeiden het al: we waren even vergeten hoe goed Triggerfinger kan zijn. De laatste twee platen waren we niet meer helemaal mee, maar live blijft de band niet te kloppen. Eén ding willen we nog wel meegeven: drumsolo’s duren altijd te lang en zijn altijd overbodig. Maar voor het overige: twee uur lang waren we mee en toen was het al gedaan en konden we alleen maar op titels komen van nummers die we ook nog wel hadden willen horen. Best straf.

Het moge duidelijk zijn dat Triggerfinger nog lang niet uitgespeeld is. Eventjes achterom kijken mag, maar het is duidelijk dat de heren vooral klaar zijn voor nog meer.