Trixie Whitley - Bij vlagen grandioos

Het Depot, 27 februari 2020

Zes jaar oud is het album ‘Fourth Corner’ ondertussen. Het debuut van een supertalent dat nooit zo groot zou worden als iedereen te dien tijde voorspelde.

 

Dat kwam waarschijnlijk omdat de zoektocht van een jonge Trixie naar een sound, die haar beviel, interessanter bleek dan de uiteindelijke sound. Desalniettemin waren wij maar al te blij dat we een grote artieste als Trixie Whitley mochten aanschouwen in het Depot in plaats van pakweg de Lotto Arena.      

De zangeres begon enigszins hakkelig aan de set in Leuven. Na een Intro van Arabische gezangen, reizend over een dikke laag synthsgeruis, kregen we een zwak Heartbeat, bestaande uit een rommelige drumlijn, een diepgevroren toetsenist en Trixie Whitley die er vocaal nog niet veel zin in had.

De sfeer van wat een zeer lange avond leek te worden, draaide al snel weer om, toen Trixie met een overtuigende uitvoering van Long Time Coming uithaalde en de drumlijn strakker klonk dan gekrompen thermisch ondergoed. Whitley begon zich klaarblijkelijk thuis te voelen en trok spontaan de schoenen uit om op blote voeten te ondervinden dat dansen met een glas rode wijn niet eenvoudig is.

Het moet gezegd worden: de belichting was fantastisch in het Depot. Trixie Whitley werd veelal langs achter belicht, wat ervoor zorgde dat ze tijdens een groot deel van de show als een grote, dansende schaduw boven het publiek uitsteeg op de achtermuur. Het spijt ons dat we u niet vroeger waarschuwden, maar als u niet achteruit hebt gekeken, heeft u de helft van het concert gemist.

Al was de andere helft ook meermaals de moeite. We zagen een sensueel dansende Trixie Whitley “Touch is the strongest sense”, declameren om vervolgens met een uitgeklede versie van Closer de zaal te bezweren als een volleerde Nick Cave. Dat Whitley een grote artieste is, zagen we alleen al aan de manier waarop ze tijdens een rustiger nummer een buiten het ritme klappende fan subtiel en beleefd tot stilte aanmaande.

Het hoogtepunt van de set was misschien wel Bleak en dan vooral de wijze waarop Trixie wondermooi de grenzen van haar stembereik opzocht. Het werd de start van een stevig slotoffensief met Soft Spoken Words en Breathe You In My Dream, waarbij ze zowaar op blote voeten het publiek in dook. 

Alsof dat nog niet genoeg was, nam Trixie Whitley vervolgens zelf plaats achter de drums om een lekker opgefokte versie van Dandy te brengen. Een fantastisch slot dat met behulp van de vaste drumster toch nog uitmondde in een verwarrend rommeltje.

De bisronde was er, wat ons betreft, te veel aan. Uiteraard is Pieces een fantastisch nummer, maar louter gespeeld op een overmatig galmende synthesizer, kroop het vanavond onopvallend voorbij. Hetzelfde valt eigenlijk te zeggen van het op gitaar gebrachte Oh, The Joy waarbij zowat alles rondom de zangeres meegalmde en wij snel afgeleid raakte door de luide ruis die op de box zat. Men zegt wel eens dat een bisronde veelal een verplicht nummertje is geworden, maar zo verplicht als vanavond voelde het nog niet vaak aan. Spijtig, aangezien het toch wat onrecht aandoet aan een bij vlagen grandioze set.