TW Classic - The Scabs redden de meubelen

Werchter Weide, Werchter, 26 juli 2013

Een paar keer per jaar is Werchter zowat het populairste plaatsje van België en omstreken. Niet dat de plaatselijke kerk zo’n fantastische loodglasramen heeft, er zijn nu eenmaal nog andere culturele mogelijkheden, iets meer buiten het ongetwijfeld boeiende centrum gelegen. TW Classic is het eerste in een rij van festivals waar de weergoden getrotseerd moeten worden.

“So you want to be a rock ’n roll star.” De eerste woorden van Jonathan Vandenbroeck aka Milow liegen er niet om. Zijn Belgische wereldhit You Don’t Know komt als eerste (met Milow solo op akoestische gitaar) aan bod en eigenlijk is dat helemaal niet zo’n slechte zet: daar hoeft het publiek tenslotte niet meer om te gaan zeuren.

Bovendien heeft de jonge Leuvenaar wel meer noten op zijn zang. Canada is het beste bewijs dat hij liedjes kan schrijven. Toch durft de aandacht tijdens zijn set wel eens te verslappen en dan zijn er nummers als Darkness Ahead and Behind nodig om terug wakker geschud te worden. Mooie binnenkomer, maar wel een ietsje voorspelbaar. Zijn cover van 50 Cents Ayo Technology blijft echter nog steeds de moeite.

Juanes, de eerste Colombiaanse muzikant die het Werchterpodium mag betreden, doet het uitstekend. Hij blijkt breeddenkend genoeg om zich niet te beperken tot Zuid-Amerikaanse ritmes voor het kruiden van zijn nummers. Ook bij de popmuziek is hij te leen gegaan en daarnaast durft hij eveneens reggae te verwerken in zijn songs.

Tot ieders verbazing weet hij zijn set zo uit te bouwen dat uiteindelijk de hele wei meedeint. Daarvoor heeft hij zijn wereldwijde hit La Camisa Negra helemaal niet nodig, al kan hij het uiteraard niet maken om die weg te laten uit de playlist. Het resultaat is een gesmaakt optreden dat de wereldmuziek overstijgt, ook al wordt er louter in het Spaans gezongen.

“Het moet toch feest worden, nietwaar?” De woorden die Guy Swinnen tijdens zijn interview met daMusic liet vallen, galmen nog na in de oren. En feest is het inderdaad geworden. The Scabs spelen de wei, vijfentwintig jaar na hun eerste oproep, plat vanaf het moment dat de eerste tonen van You Don’t Need a Woman te horen zijn.

Toch wordt er niet helemaal op safe gespeeld. De twee nummers waarmee de show wordt ingezet (Take My Soul Away en Hello Lonesome) behoren niet tot de door hen gescoorde (radio)hits en ook later durven ze het zonder verpinken aan om Keep On Driving de set binnen te smokkelen.

Maar op TW Classic komt het publiek, zoals de naam al zegt, voor de klassiekers en die krijgen ze in de vorm van een strak I Need You en een werkelijk feestelijk Hard Times, waarbij het gezang van de toeschouwers zorgt voor een collectieve krop in de keel. Het iets te lang uitgesponnen Robbin’ The Liquor Store had misschien wat minder blasé (het uitspelen van de linker- tegen de rechterkant van de wei was erover) gemogen, de talrijk opgekomen fans zijn maar al te blij dat ze met hun gesmaakte cover van Neil Youngs Rockin’ In The Free World nog een toegift krijgen.

Feest was beloofd en feest is wat de aanwezigen hebben gekregen. Een standbeeld voor The Scabs, alstublieft!

Waarschijnlijk heeft Hans Otten, presentator van dienst, het niet gewaagd om voor het optreden van Iggy & The Stooges de aankondiging te doen. Het risico op een nat pak was misschien te groot.

In zijn karakteristieke houding, met beide armen boven het hoofd, het naakte bovenlichaam rustend op het gekantelde bekken, doet James Newell Osterberg Jr. zijn ding. Het buikje is intussen onmiskenbaar, maar voor de rest zou je de man zijn 61 jaren niet aangeven. Ook zijn attitude is nog steeds die van de jonge punk van veertig jaar geleden. Hij spuwt op de camera, geeft zich over aan het publiek en nodigt zijn fans uit op het podium.

Maar intussen heeft zowat iedereen zijn act al wel eens meegemaakt. Het originele raakt er dan ook stilaan vanaf. Dat neemt echter niet weg dat nummers als Search And Destroy en Little Electric Chair de tand des tijds moeiteloos hebben doorstaan.

Iggy & The Stooges zijn nog steeds een logistieke hel voor de organisatoren maar een lust voor het oog van elke openminded muziekliefhebber.

Nadat de loeiharde bassen van Bob Marleys Get Up Stand Up over de wei hebben geklonken, komt The Police het podium op. De verwachtingen voor dit laatste optreden op Belgische bodem - zoals de aanwezigen herhaaldelijk wordt ingepeperd – zijn hoog. De vorige passage in het Sportpaleis is immers niet echt een succes te noemen.

Het begint in elk geval goed: Message In A Bottle zet de festivalgrond in rep en roer en ook Walking On The Moon is nog best interessant. Maar als met Demolition Man wordt gekozen voor een minder bekend nummer, zakt de temperatuur zienderogen. Het feit dat de heren erbij staan/zitten als zoutzakken, draagt ook niet meteen bij tot een uitgelaten sfeer. Sting laat de obligate “Iojo’s” wel meezingen door de fans, maar geïnspireerd is het niet echt te noemen.

Enkel wanneer Stewart Copeland tijdens Wrapped Around Your Finger zijn arsenaal percussie-instrumenten aanspreekt, valt er eindelijk nog eens iets te beleven. Maar ook daarvan is de nieuwigheid snel af. Enthousiasme is vaak ver te zoeken al toont Andy Summers in zijn gitaarsoli dat hij zijn instrument wel degelijk beheerst.

Het is leuk om die nummers allemaal nog een keertje te horen, maar voor de groep lijkt het eerder een niet eens leuk karweitje dat zo snel mogelijk (na 5 kwartier inclusief de twee “bissen” houdt de band het voor bekeken) moet afgehaspeld worden en de liefhebber voelt zich dan ook bedrogen.

Dan liever Iggy, die met zijn Stooges toont dat hij zijn vak nog steeds met hart en ziel uitoefent, al raakt het trucje stilaan uitgewerkt. TW Classic 2008 is dan ook de aflevering waar The Scabs met de hoofdprijs gaan lopen en zo de meubelen redden.