TW Classic 2019 - Fogerty redt de meubelen
Werchter Weide, 14 juli 2019
Na Werchter Boutique en Rock Werchter was het eindelijk tijd voor de laatste RW-telg om zich te tonen en vooral te laten horen. TW Classic kreeg, naar jaarlijkse traditie, de eer om de Heilige Weide en alle medewerkers te bedanken voor bewezen diensten. Wij waren, net zoals bij Werchter Boutique en Rock Werchter, ook nu van de partij.
Idealiter hadden we deze dag graag vanaf de eerste noot bijgewoond. Maar een samenloop van diverse omstandigheden gooide jammer genoeg roet in het eten. Hierdoor moesten we noodgedwongen forfait geven voor de eerste twee acts van de dag en konden we nog net het laatste kwartier van de derde act van de dag meepikken. En wat een kwartier! De Australische band John Butler Trio verwelkomde ons met een sound die niet direct in één hokje paste, maar die er wel in slaagde om je met enige nieuwsgierigheid naar het podium te lokken. De band is opgebouwd rond John Butler en zag doorheen de jaren diverse bandleden de revue passeren.
In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, stonden ze niet met drie, maar met vier bandleden op het podium. De huidige bezetting vormt nog maar sinds 2019 een geheel, maar dat was er absoluut niet aan te zien. Alle leden waren perfect op elkaar afgestemd. Wat vooral opviel, was dat de band zich gewoon amuseerde. Je kon zien dat ze met volle teugen genoten van de eigen muziek en de reactie van het publiek. Dansen en te springen op het podium werkt nu eenmaal aanstekelijk. Op de wei stond een aantal toeschouwers, de één al uitbundiger dan de ander, gezellig mee te wiegen op de tonen die over de wei zweefden. Afsluiten deed de band met een mooie gitaarsolo van de frontman himself.
Skunk Anansie viert dit jaar het zilveren jubileum en dat doen ze met een soort van Greatest Hits-tour doorheen Europa en de UK. Deze avond trapten ze af met het uit 1999 afkomstige nummer Charlie Big Potato. Dubbel feest, want dit nummer is toe aan de twintigste verjaardag. De groep ging tijdens de performance niet alleen diep terug in de tijd (Weak stamt bijvoorbeeld uit 1995), maar bracht ook nieuw werk als What You Do For Love. Eigen aan dit festival is dat je het hoofdpodium niet kan ontvluchten naar de randpodia. Dat was te merken tijdens dit concert. Lang niet alle aanwezigen waren spontaan bereid om mee te vieren. Maar dat liet Skin duidelijk niet aan het hart komen. Ze gaf het beste van zichzelf. En van de band kunnen we zonder meer hetzelfde zeggen. Van begin tot einde stond het podium spreekwoordelijk in vuur en vlam. Dat Skunk Anansie iets heeft met België is trouwens duidelijk, want op 7 september staan ze opnieuw op Belgische grond wanneer ze de bezoekers van Crammerock te Stekene trakteren voor het vijfentwintigjarig bestaan.
Anouk kwam zonder enige aankondiging of verwittiging de bühne op en begon eerder twijfelachtig aan de show. Waar was de "grote", zelfverzekerde Anouk gebleven die lak had aan alles? Wat wij zagen, was een dame die heel onwennig op het podium stond. Alsof ze net uit het publiek werd geplukt, een microfoon in de handen kreeg gestopt en onder (lichte) dwang het podium werd opgeduwd. Heel onzeker en met enige angst in de ogen werden de eerste noten van Girl ingezet. Wij waren trouwens duidelijk niet de enigen met vraagtekens hierrond. Anouk worstelde zich doorheen de setlist en van interactie met het publiek was zo goed als geen sprake.
De rockster van weleer deed haar uiterste best om de onzekerheid te verbergen door breed lachend nummer na nummer af te rammelen, maar al snel werd duidelijk dat er iets niet klopte en begon zelfs de vraag op te borrelen of ze nu al dan niet aan het playbacken was. Toch beet Anouk dapper door en bracht ze hits als Michel en Nobody’s Wife. Aflsuiten deed ze met Good God om daarna met een verlegen lachje en flauw gewuif af te druipen. Het publiek bleef enigszins verdwaasd achter. De discussie kon beginnen.
John Fogerty mag je gerust een ware muzieklegende noemen. De man is vierenzeventig jaar oud en heeft een carrière van meer dan vijftig jaar achter de rug. Nummers van eigen hand als Born On The Bayou, Green River, Proud Mary en Bad Moon Rising werden afgewisseld met de van hem bekende covers van I Heard It Through The Grapevine (Marvin Gaye) en Susie Q (Dale Hawkins). De tweeëntwintig nummers op de setlist werden bovendien opgeluisterd met confettikanonnen en wat dies meer zij. Wij werden gewoon verwend met perfect afgewerkte songs. Aan de leeftijd ligt het dus alvast niet. Je kon hem immers zien genieten van elk moment.
Dat zowat drie vierde van de aanwezigen wachtte op de hoofdact, was geen geheim. Bon Jovi begon dan wel een kwartier later dan voorzien aan de set, maar het gejuich was er niet minder om. De titelsong van de laatste cd, This House Is Not For Sale, fungeerde als opener. Jammer genoeg leken problemen met het geluid (of was het Jon, die probeerde om als een jong veulen aerobicslessen te geven?) roet in het eten te gooien. En die problemen bleven duren. Ook bij klassiekers als You Give Love A Bad Name, Have A Nice Day en Keep The Faith was Jon met momenten zo goed als onverstaanbaar. Hoe verder de set vorderde, hoe vaker de stem verloren ging. En toonvast klonk het ook al niet. Steeds meer moest de band ingrijpen en het zingen overnemen van de frontman, terwijl deze laatste zich vooral bekommerde om het showgehalte.
Vocale versterking moest dan maar van het publiek komen; een publiek dat trouwens gewillig deed wat Jon hen opdroeg, inclusief de wuivende jazzhandjes. De band gaf nochtans het beste van zichzelf en leek zich volledig in het element te voelen. Leadgitarist Phil X gaf bijvoorbeeld gewillig een lesje gitaar.
De fans lieten het allemaal gewillig en met veel enthousiasme op zich af komen. Zelfs toen Jon bij Bad Medicine er niets beter op vond dan de laatste strofe tot vier keer toe te herhalen, kon hij rekenen op de medewerking van de aanwezigen. Zelf hadden we nog graag de klassieker Bed Of Roses gehoord, maar aan die smeekbede werd niet voldaan. Vroeger dan voorzien en met de enige bis Livin’ On A Prayer kwam er een einde aan een matige show.
Met TW Classic wordt het festivalseizoen voor de wei van Werchter afgesloten. Het is nu reikhalzend uitkijken naar de aankondigingen van de diverse line-ups voor 2020.