TW Classic - Voor elk wat wils

Werchter Weide, 13 juli 2018

TW Classic - Voor elk wat wils

De zomerzon scheen volop. Onze dag kon op voorhand al niet meer stuk. En ook de affiche van TW Classic was dit jaar veelbelovend, zelfs beter dan die van vier dagen Rock Werchter (op de slotdag na misschien) als je het ons vraagt. En dus gingen we ons zaterdag nog eens van in de namiddag voor het grote podium nestelen, just like in the old days…

 

Want dat is het grote voordeel van een festival als TW Classic: geen keuzestress, er is slechts één podium en dus kan je, indien gewenst, alle acts van begin tot eind aan het werk zien. Op voorwaarde dan wel dat je vroeg genoeg vertrekt natuurlijk, want ook wie met het openbaar vervoer reist, dient daarna nog een flink eind te stappen tot aan het festivalpark. En zo kan het al eens gebeuren dat je opener BLØF (Nederlanders, sinds hun hit Zoutelande samen met Geike Arnaert ook bij ons gekend geworden) moet missen en van Richard Ashcroft enkel nog de twee laatste nummers van de set van dichtbij hoort en ziet. Maar wat voor een nummers! The Drugs Don’t Work en Bitter Sweet Symphony van The Verve doorstaan de tand des tijds moeiteloos en blijven verplichte kost voor iedereen die zichzelf Britpopliefhebber noemt.  

Nathaniel Rateliff & The Night Sweats zijn dan weer voer voor wie van aanstekelijke soul en blues houdt. Daar horen wij niet meteen bij, maar met deze enthousiaste performance en vlot meezingbare hitjes (You worry me, S.O.B., I need never get old) scoorden ze toch goede punten bij al wie de muziek boven het voetbal verkoos. Want ja, ook TW Classic ontsnapte dit jaar niet aan de WK-gekte: de "kleine finale" tussen België en Engeland werd tegelijkertijd op een ander deel van het festivalterrein vertoond op groot scherm.

De Rode Duivels wonnen de wedstrijd en dat kwam de sfeer uiteraard ten goede. Het inspireerde ook Klaas Janzoons om zich met een tricolore te draperen en zo op het podium te stappen, samen met de vier andere huidige leden van dEUS. Onder wie ook gloednieuwe gitarist Bruno De Groote, die hier zowat zijn vuurdoop voor een groot publiek beleefde en daarmee in de voetsporen treedt van Mauro Pawlowski. En met succes, want na een onderbreking van anderhalf jaar bewezen Tom Barman en co in Werchter live nog altijd voor het nodige vuurwerk te kunnen zorgen.

Hoogtepunten waren legio: Fell Off The Floor, Man en het heerlijke Theme From Turnpike (beiden uit ‘In A Bar, Under The Sea’), een ingetogen maar naar het einde toe exploderend Instant Street (uit ‘The Ideal Crash’), het onverwoestbare Hotellounge (Be The Death Of Me) (uit debuut ‘Worst Case Scenario’), maar ook minder voor de hand liggende keuzes zoals het broeierige Quatre Mains (uit het meest recente album ‘Following Sea’, 2012) of Sun Ra en Bad Timing (uit ‘Pocket Revolution’). De titel van dat laatste nummer bleek profetisch, want toen dEUS vervolgens nog enkele noten van Suds & Soda had gespeeld, werd het optreden (blijkbaar omwille van de curfew) voortijdig afgebroken. Erg jammer voor ons en voor de enige Belgische groep op de affiche, want zij verdedigden hier de nationale kleuren met verve vandaag.

Dat ze genoegen moesten nemen met een relatief lage plaats op de bill had alles te maken met de kwaliteit van de artiesten die nog moesten volgen. Neem nu The National, een groep die we tot onze scha en schande de laatste tijd wat uit het oog verloren waren. Uit het oog is evenwel niet uit het hart, zo bleek algauw, want we hebben altijd een boontje gehad voor hun melancholische indierock en waren vergeten hoeveel straffe songs ze deze eeuw al bijeengepend hebben. En dan hebben we het niet enkel over Fake Empire of Squalor Victoria (uit ‘Boxer’), Don’t Swallow The Cap of het mooie I Need My Girl (uit ‘Trouble Will Find Me’) en de hitjes Bloodbuzz Ohio en Terrible Love (uit ‘High Violet’) bijvoorbeeld, maar ook en vooral over de pareltjes uit het meest recente album ‘Sleep Well Beast’: opener Nobody Else Will Be There, Walk It Back, Guilty Party, Day I Die en Carin At The Liquor Store om er maar enkele te noemen.

Ook het nieuwe materiaal dat ze vandaag speelden (Light Years en Rylan) overtuigde moeiteloos en bewees wat we reeds vermoedden: The National blijft maar groeien. Uitstekende muzikanten en een atypische, maar gepassioneerde zanger, Matt Berninger, die zaterdag menig drankje in het publiek keilde en de fans op de eerste rijen ook persoonlijk kwam groeten. Hulde! 

Het contrast met de volgende act kon moeilijk groter zijn. Ook het invloedrijke Kraftwerk was namelijk eindelijk - onder het motto "Beter laat dan nooit"? - op TW Classic geprogrammeerd. En afstandelijkheid vormt zowat het handelsmerk live. De vier leden (onder wie slechts één van de originele oprichters uit de jaren zeventig, Ralf Hütter) staan quasi roerloos achter hun identiek uitziend toetsenbord en doen ‘gewoon’ hun ding; zonder bindteksten of enige andere publieksinteractie.

Toch was dit optreden, mede door de geprojecteerde visuals en de extra dimensie die je daaraan kon toevoegen dankzij het aan de festivalingang uitgedeelde 3D-brilletje, andermaal een totaalervaring die je minstens éénmaal in je leven moet meegemaakt hebben. Ook zonder 3D-ervaring kon je overigens genieten van de talloze klassiekers die deze pioniers van de elektronische dansmuziek op hun palmares hebben staan. The Robots, The Model, Trans Europe Express, The Man Machine, Autobahn, Radioactivity, Numbers, It’s More Fun To Compute, Musique Non-Stop, Spacelab,… ze waren er allemaal en wij waren (andermaal) onder de indruk.   

Het Britse Editors heeft bijzonder veel aan België in het algemeen en Rock Werchter in het bijzonder te danken. In geen enkel Europees land zijn ze zo groot als hier, een plaats als headliner op TW Classic was dan ook een logisch gevolg. Het uitverkochte concert in het Sportpaleis eerder dit jaar moesten we helaas missen. Dus we waren blij dat we dit hier enigszins konden compenseren. Temeer omdat ondertussen hun zesde album ‘Violence’ is verschenen en we benieuwd waren of de songs daaruit ons live wél konden beroeren.

Welnu, op een paar uitzonderingen na (opener Cold, bis Magazine, Violence) niet echt om eerlijk te zijn. Gelukkig kwamen de fans van het vroegere werk vannacht ook volop aan de trekken met onder meer An End Has A Start, Blood, Munich, The Racing Rats, Life Is A Fear, No Harm, Sugar en setafsluiter Smokers Outside The Hospital Doors. Er werd niets aan het toeval overgelaten om de festivalweide helemaal in te pakken: van lichtsalvo’s en vuurexplosies op het podium tot papiersnipperbombardementen vanuit de lucht.

Tom Smith maakte, meer nog dan Matt Berninger van The National, optimaal gebruik van het uitlooppodium en gedroeg zich daarbij soms als een volleerde Bono of Jim Kerr van de eenentwintigste eeuw. Maar goed, we vergeven het hem, want Editors blijft hoe dan ook een topband, getuige de bisreeks met (naast het eerder genoemde Magazine) niet alleen goede versies van Ocean Of Night en - uiteraard - Papillon, maar ook nog knappe, akoestische uitvoeringen van A Ton Of Love en No Sound But The Wind.

Een zonder meer geslaagde editie van TW Classic dus. Hopelijk volgend jaar een even sterke affiche. Dan mag je ons terug verwachten!

TW Classics '18

15 juli 2018
Jan Vael