Ufomammut - Murw

Magasin4, 4 oktober 2017

Ufomammut blijft een buitenbeentje binnen de metal, dat koppig weigert zich te conformeren binnen een genre. En dat wordt op prijs gesteld door het publiek; ook dat in de Magasin 4.

Het nadeel van de avondklok aldaar is dat de concerten ook vroeg beginnen. Als je dan een drietal bands inplant, loop je het risico één en ander mis te lopen. Maar wij waren nog net op tijd om Marche Funèbre te zien afsluiten en toch ook al een beetje te zien  intrigreren. Ze draaien al even mee, deze mannen en spelen vooral vaak, hetgeen ook te horen is. Er is nog evolutieruimte, maar er is ook al een eigen koers. Dat zit dus wel goed.

Een bijzonder aangename verrassing was tweede support act Usnea, die met een drietal songs ongetwijfeld de talrijk opgekomen doom-fans hebben geplezierd. Je moet in dit geval het doom-gegeven ook niet te strak zien. Ook voor deathmetal en zelfs een snuifje black metal is er ruimte in de muziek van deze band. Grunts gaan er hand in hand met screams en dat alles vloekt helemaal niet met de basis, die aan bands als Pallbearer doen denken. Zacht en snoeihard vloeiden prachtig in elkaar over. Gregoriaanse gezangen werden weggeschreeuwd. Wij zijn fan en kregen er hier geen genoeg van.

Maar niks kon opwegen tegen het machtige Ufomammut, dat als een lawine over de bijzonder goed gevulde Magasin 4 rolde. Er was geen ontkomen aan de steeds weer onvoorspelbare wendingen en kronkels, die de drie Italianen onstopbaar op je afvuurden.

Dat het vooral uit ‘8’ (spreek uit in je eigen taal, dus: “acht”) was, dat er geput zou worden, was voorspelbaar. Het prima album is dan ook de ideale voorzet voor een show waarin het voortdurend naar adem happen was. Slechts af en toe werd er (net als op de plaat) even pauze genomen om dan weer volle kracht vooruit te stomen.

Al bij de opener Babel voelde je de hemdsmouwen wapperen door de luchtdrukverplaatsing, die Urlo’s bas teweegbracht. En dat zou een dik uur worden volgehouden. Want het trio - Poia (gitaar), Urlo (bas, zang) en Vita (drums) draaien intussen al, zonder enige wijziging, mee sinds 1999 – nam het niet zo nauw met de curfew en ging zowat een kwartier over tijd voor de laatste bisnummers (met een wild solerende Poia inclusief Pete Townshend-moves), waarna het gezelschap met veel enthousiasme de handjes van de voorste rijen schudde.

Je blindstaren op de stonerdoom, waarvoor dit drietal bekend staat, zou kleingeestig zijn. Experiment, blues, en punk zijn maar enkele van de uitstapjes, die de band maakt. En dat gebeurde dus ook in Brussel. Het was genieten van de kracht van Warsheep of de gekke wendingen binnen Psyrcle. De heren lieten de hoofden maar wat graag knikken en lokten uiteindelijk zelfs een bescheiden pogo uit.

Het Brusselse publiek bleef murw geslagen, maar bijzonder tevreden achter. Ufomammut regeert op eenzame hoogte, maar met bijzonder veel brio.