Unfinished Business - Zegetocht

De Roma, 16 mei 2025

Is Jazz meer iets voor oude, witte mannen die alle andere genres beu gehoord zijn, en met het wijken van de haarlijn op zoek gaan naar meer avontuur, ook in de muziek? Je zou het alleszins niet gezegd hebben in De Roma, waar de eerste rijen bevolkt werden door jonge fans van Unfinished Business. Nee, niet van de middelmatige komedie van tien jaar geleden, wel van het opwindende kwintet dat hier in de foyer een thuismatch speelde.

Het album ‘Open For Business’ van Unfinished Business verscheen iets meer dan een maand geleden bij Waste My Records en wist al behoorlijk te begeesteren, maar we wisten ook: dit moeten we live zien. We zouden niet teleurgesteld worden op deze uitverkochte releaseshow.

De jazz van het vijftal is volledig instrumentaal, op enkele welgemikte kreten na, en Seba Colson en de zijnen maakten er ook geen woorden aan vuil. Ze startten de set met de ineengevlochten composities Ataktoi en Oooweee, op plaat al goed voor meer dan elf minuten hypnose, maar live werd er nog fluks wat bijgedaan. Elk bandlid kreeg de kans om te shinen. Meestal was het Colson die eerst de schijnwerper opeiste om dan plaats te maken voor de coole, enigszins onopvallende gitarist Jeroen Reggers. Verwacht van hem geen rockposes. Hij spreekt met de gitaar en dat op virtuoze wijze. Tussendoor lieten de twee protagonisten ook ruimte voor de Rhodes van Samuel Cooremans, terwijl Jef Manderveld, verscholen achter een zonnebril, maar met schijnbaar uitschuifbare vingers de bas beroerde en drummer Simon Vanbrandt met arendsblik op zijn maats het ritme strak hield.

Pas na de dubbele opener werd het talrijk opgekomen publiek begroet en vervolgens bedolven onder Quatzzch Kwatsj Cherry Nitro Chocolates XXL, één van de meer rockende composities van de band. Maar er waren ook composities die passen bij het blauwe uur, wanneer het nachtleven uitgedoofd is. Voorbeelden daarvan zijn Transience (nog niet uitgebracht) en Zahnoun, dat weliswaar niet op het album staat, maar wel de eerste single was. In composities als deze is het vooral de hese trompet van Colson die de sfeer zet, maar ook wanneer Reggers of de soulvolle Rhodes van Cooremans het overnemen, blijft de sound eerder zacht van toon. Dat is bij Zahnoun misschien iets minder het geval, maar een compositie als Old Age past dan weer wel in dat rijtje.

Op andere momenten kon er dan weer gedanst worden, zeker naar het einde van de set toe. Bright Spirits, waarvoor Colson de shaker bovenhaalde, en U.B. Strut, waarin Cooremans zijn vingervlughheid mocht etaleren, staken de lont in het vat, maar de grote explosie kwam er uiteraard pas bij afsluiter Bananas dat het publiek helemaal uit de bol liet gaan. Voor het zover was, moesten de praters aan de bar wel even het zwijgen opgelegd worden voor de ingetogen start van The Middle Way, dit keer ingeleid door voorzichtige noten van Colsons instrument vooraleer Vanbrandt de tingsha’s mocht bovenhalen. Het onuitgegeven stuk, dat voorlopig (?) Bizna werd gedoopt, toonde de funky kant van de band, al klonk het middenstuk ook behoorlijk nachtelijk.

Dat dit een zegetocht werd, bleek later ook aan de merchandise-stand en daar hadden deze jonge wolven niet eens een bis als Day Tripper voor nodig!

Dit opzwepende optreden gemist? Je kan de band nog live zien op Brussels Jazz Weekend (24 mei), in het Depot te Leuven (11 juni), op Midsummer Jazz te Ronse (21 juni), in Tongeren (29 juni), in Sint-Truiden (23 juli), in Djingel Djangel te Antwerpen (21 november) en in café De Kaai in Bergen-Op-Zoom (22 november). Meer info en tickets via Rumoer.

foto: ©Wim Hermans (@bybywim op Instagram)