Van Morrison - Heerlijke hutsepot
Koningin Elisabethzaal, 26 april 2025
Hij heeft intussen een oeuvre dat een pak groter is dan het doorsnee-ego van een Antwerpenaar (en dat wil al wel wat zeggen ), hij brengt platen uit aan “the speed of sound” en geeft her en der over de continenten concerten die immer verrassen door de wijzigende setlist. Het is duidelijk: Van Morrison weet van geen ophouden.
Zeer stipt, zelfs een ietsje te vroeg, stapte de tienkoppige band het podium van de bijna uitverkochte Koningin Elizabethzaal op en zette de set in met Only A Dream. Morrison begon op tempo, flink gesteund door een volwassen blazerssectie die heel het concert van een soulvol, bij tijden zelfs jazzy, sfeertje zou voorzien. You Got to Make it Trough The World kwam in de buurt van wat we bij Allan Toussaint kunnen vinden. Voor het beschouwende Someone Like You nam Van van achter het Hammondorgel een beetje gas terug.
Ondertussen had heel de zaal al wel begrepen: dit zou een avondje worden met alles en iedereen op niveau, ten dienste van de magistrale songs en van de schepper daarvan. Regelmatig gaf Morrison niet alleen met een hoofdknik of een hand aanwijzingen. We hoorden hem zelfs van in de zaal richtlijnen geven of de muzikanten oppoken. Northern Muse (Solid Ground) is al een tijdje op de setlist teruggekeerd en Days Like This blijft een certitude. Nieuwe single Down To Joy misstond al helemaal niet tussen alle parels uit de backcatalogue, die de zaal werden ingestrooid.
Na Steal My Heart Away en het mooie Enlightenment achtte Morrison de tijd rijp voor enkele covers. Die zette hij naar goede en haast onnavolgbare gewoonte bekwaam naar eigen hand. What Would I Do van Ray Charles en vooral Cool Cool Heart van Hank Williams kregen versies, waar iedereen U tegen zei. Niet in het minst omdat hij in die nummers de band volop de kans geeft te tonen wat ze in de muzikale mars hadden. Op het einde van het concert zou trouwens op de riff van Gloria de hele staalkaart nogmaals bovengehaald worden. Niet gewoon!
Ook aan de hits gaf Morrison een flinke eigen draai. Op Green Rocky Road werd onder Vans dirigentenstokje opnieuw naar hartelust gesoleerd. Een bondig Into The Mystic, een stompend Real Real Gone en Have I Told You Lately op speed maakten het kwartet “gekend van de radio” compleet. Het bluesy Ain’t Gonna Moan No More duwde het concert richting einde. The Man was dan al meer dan een uur bezig, zonder ophouden en zonder humeurigheid. Het was ooit anders.
Via de covers van Snatch it Back And Hold it en Help Me bracht hij ons naar het verwachte slotakkoord: Gloria. Met de nodige bezieling om deze oerklassieker in het passende reliëf te zetten werd het nummer gebracht maar niettemin wandelde de protagonist vlak na het laatste vers de coulissen in, waarna de band, zoals eerder gezegd, nog eens “total loose” mocht gaan.
De tevredenheid bij het niet meer piepjonge publiek was groot: Morrison had een te smaken menu opgediend van nieuwer werk, persoonlijke covers, onbekende parels en enkele hits, die als geheel perfect illustreerden hoe rijk ’s mans bijdrage is aan het grote boek van de rockgeschiedenis, waarin hij onmisbare hoofdstukken heeft geschreven.