Vulfpeck - Méér! Méér! Méér!

Ancienne Belgique, 15 september 2017

De heren van Vulfpeck zijn op eigen houtje de wereld aan het veroveren. Ze doen alles in eigen beheer, en slagen er op die manier in om een leger hondstrouwe fans rond zich te scharen. Het bewijs: ieder concert van deze tournee was al maandenlang uitverkocht. 

Een ander voorbeeld: in 2014 brachten ze via Spotify ‘Sleepify’ uit, tien nummers zonder geluid. Ze spoorden hun fans aan om het album op repeat te draaien terwijl ze sliepen. Het leverde hen 20 000 dollar aan royalties op, en het prompte verwijderen van de plaat door Spotify.

Maar wie denkt dat deze alumni van de muziekafdeling van Michigan University enkel slimme marketers zijn, staat voor een verrassing van formaat. In tijden waar een goeie Instagramsmoel voor een artiest belangrijker lijkt dan muzikaal talent, is Vulfpeck een verademing. De leden zijn stuk voor stuk sublieme muzikanten, en hun frisse funk trekt zelfs de meest norse brombeer de dansvloer op.

De stomende set in de Ancienne Belgique bracht al vroeg swingende kleppers als Cory Wong (geheel toevallig ook de naam van de gitarist) en Animal Spirits. Het publiek ging uit zijn collectieve dak toen Antwaun Stanley uit de coulissen tevoorschijn kwam. Met zijn soulvolle stem tilde de man uit Flint, Michigan nummers als 1612, Wait For The Moment, en 1 for 1, DiMaggio naar een hoger niveau.

Naast Antwaun stal vooral bassist Joe Dart de show. De man is een onwaarschijnlijke topatleet op bas, en mocht tot ieders jolijt geregeld uitgebreid soleren. De bewonderende blikken in de ogen van de overige bandleden spraken dan boekdelen. Niet dat ze moesten onderdoen: zoetgevooisde drummer Theo Katzman (terecht aangekondigd als one of the greatest singing drummers of our generation) is ook een volleerd gitarist en was niet te beroerd om ook het orgel te –euh – beroeren. Oprichter Jack Stratton switchte moeiteloos tussen toetsen en drums, en praatte de hele show aan elkaar, gelardeerd met ironische dijenkletsers.

Het werd al snel duidelijk dat deze show één langgerekte ereronde zou worden. Ieder nummer werd op gejuich onthaald, en door haast de hele zaal meegebruld. Voor Back Pocket deelde Katzman de zaal op in groepen voor een driestemmige harmonie die wonderwel lukte. Christmas in L.A. werd voor de gelegenheid Christmas In Brussaaay, en sloot de reguliere set af.

Na een avond als deze volstond dat uiteraard geenszins. Binnen de kortste keren was Vulfpeck het podium weer op geschreeuwd, om het stuiterende Dean Town te brengen. Helaas bleek dat de enige toegift, want u – en wij – hadden er nog veel meer pap van gelust. Waanzinnig goed optreden van één van de strafste – en geinigste – bands die we de laatste jaren aan het werk hebben gezien. We houden de kalender van Vulfpeck haarscherp in de gaten, want dit smaakt naar véél meer.