Wallace Vanborn XL - Copieus kerstdiner

, 21 december 2016

Bijna weer tijd om je vol te vreten en je af te vragen waar je in godsnaam het afgelopen jaar mee bezig bent geweest. Wallace Vanborn speelde in Gent kok van dienst en schotelde een uitgebreide en gevarieerde maaltijd voor, die wij met veel smaak verorberden.

Wallace Vanborn XL</b> - Copieus kerstdiner

Het is bijna kerstmis en dan ben je al eens wat guller met complimentjes. Maar de jongens van Last Train hebben die niet eens nodig. Want ze mogen dan wel uit Frankrijk komen, dat betekent nog niet dat ze niet weten wat boeiende muziek inhoudt. Aansluitend op wat zou volgen, zetten zij een stomende stonerset neer, waarbij ze ook vleugjes doom niet schuwden. Zorg dat je die trein niet mist want dat zou zonde zijn. Het was in elk geval een smakelijke amuse-gueule.

Gezien het enthousiasme waarmee de vorige versie van Wallace Vanborn XL werd omschreven, was het niet meer dan logisch dat de grote zaal van de Vooruit goed gevuld (zij het verre van eivol) was. Misschien lag het aan onze positie in de zaal ofwel was de soundengineer nog niet helemaal bij de pinken, maar de eerste paar songs zat het geluid niet optimaal waardoor Cougars en Atom Juggler, beiden erg vroeg in de set, een beetje hun effect misten en het publiek het geheel aanvankelijk gelaten onderging.

Maar naarmate het concert vorderde en het geluid op punt kwam te staan, werd ook voor het podium het vuur aan de lont gestoken. En gezien de lekkerste stukjes bewaard werden voor de finale was dat ook iets dat de meesten aan het einde van de show na een stevig rondje pogoën al lang vergeten waren.

Uiteraard waren de gasten, die voor deze afronding van het gebeuren rond meest recente en uitstekende plaat ‘The Orb We Absorb’ werden opgetrommeld, erg belangrijk binnen het geheel. Brutus had de pech om al snel op te moeten draven voor een eerder middelmatige – alweer dat platte geluid - versie van Violet (Hole). En ook van de passage van Lara Chedraoui werden wij niet meteen warm, zij het dat Red Eyes And Tears (Black Rebel Motorcycle Club) er nog min of meer mocht zijn. Ook nog te gast: de duidelijk niet aan het Belgische bier gewende T. Raumschmiere, die door het publiek letterlijk op handen werd gedragen, maar verder weinig toevoegde.

Dan liever de bezopen versie van Weens Booze Me Up And Get Me High met Pieter Paul Devos en Leander Van het Groenewoud (op accordeon zowaar). Of nog eerder de wacko versie van Sabotage (The Beastie Boys) met een rondhossende Thomas Van Dingenen (Bulls On Parade) in de hoofdrol. Maar de hoofdvogel werd ongetwijfeld afgeschoten door de samenwerking met Steak Number Eight en de uit kokend lood gegoten versie van Future Sky Batteries. Noteer wel dat de drie heren van Wallace Vanborn in elk van deze nummers een stukje bijdroegen, gaande van een gitaarsolo tot de splijtende basriff van Sabotage.

En dan zouden we haast nog Flip Kowlier vergeten, die De Grootste Lul Van ’t Stad hiervoor graag bovenhaalde en Johannes Verschaeve van The Van Jets, die zich perfect thuisvoelde in de rol van John Lennon terwijl Ian Clement zich in de riffs van Clapton uitleefde.

Dat nam niet weg dat wij het meest genoten van de eigen nummers van Wallace Vanborn. Ook daarbij werden vaak gasten betrokken. De toevoeging van Nordmanns Matthias De Craene aan Wastelands was uitermate geslaagd en ook de uitgeklede pianoversie van Regenerating Mantra met de hulp van Nele De Gussem (van Future Old People Are Wizards, die ook een eigen moment kregen) was raak. En intussen blijven wij het koud krijgen van nummers als Supply And The Damned. Dat ene, nieuwe nummer (Broken Guru) deed je dan weer alvast watertanden voor wat de toekomst zal brengen.

Uiteindelijk werd er een punt achter dit fraaie geheel gezet met Cowboy Panda’s Revenge, waarvoor nog een laatste keer hulp ingeroepen werd, deze keer van leden van Onmens en Kapitan Korsakov, waarna het publiek verzadigd van dit vroege kerstdiner achterbleef. Laat dit gerust net zo’n traditie worden als dat gedoe met boom, os en ezel.

21 december 2016
Patrick Van Gestel