Warhaus - Liefde en verleiding in de lucht

De Roma, 11 november 2017

Het was een broeierige nacht in Borgerhout; of zo leek het althans. In werkelijkheid was het november, donker buiten en niet warmer dan een graad of zeven. In De Roma was het snikheet, letterlijk en figuurlijk, want er hing heel veel liefde en verleiding in de lucht bij Warhaus.

Eerst mocht Jasper Maekelberg een aantal van zijn nieuwe songs komen voorstellen als Faces On TV. Wie een beetje ingewijd is in de muziekwereld, weet ondertussen dat Maekelberg ook de producer is van Warhaus en lange tijd met die band heeft meegespeeld. Om zich nu op de aankomende debuutplaat van Faces On TV te kunnen focussen, heeft Maekelberg zich laten vervangen. Het was pas ver in de set, bij de bandintroductie, dat Devoldere besefte dat zijn band “tegenwoordig voor meer dan de helft uit Antwerpenaren” bestaat, want helemaal nieuw in de live groep zijn Tijs Delbeke en Pascal Deweze.

Over de muzikale ondersteuning viel dus al niet te klagen, over de songs ook al niet. Eigenlijk viel er helemaal niet te klagen. Dat wil dus zeggen dat, als je blazers in het openingsnummer Well Well hoorde, Delbeke op een schuiftrompet had gespeeld om die vervolgens te samplen; een doeltreffend kunstje dat de song tegendraadser en opzwepender maakte.

Wie al eens naar de platen van Warhaus beluisterd heeft, weet dat die bol staan van de liefde en de verleiding. En dat was dus op het podium geenszins anders. Heel de set was één groot verleidingsspel tussen groep en publiek en tussen Devoldere en Sylvie Kreusch. Als Maarten Devoldere in nieuwe single Everybody – een bloedmooi nummer – “There’s confetti in my mind / and it keeps on raining down”, zingt, dan wéten we dat dat waar is.

Heel mooi was het duet Dangerous dat Kreusch en Devoldere samen zongen als een soort van Serge Gainsbourg en Jane Birkin; ook de intieme afsluiter Fall In Love With Me, dat tegelijkertijd een break-upsong was, leek een nieuwe liefdesverklaring. We zagen veel koppels rondom ons elkaar even vastnemen.

Dat Kreusch wist hoe te verleiden, was overduidelijk. Ze stond nagenoeg de hele set onvermoeibaar te dansen en maakte de hoofden van (de mannen in) het publiek gek toen ze de spotlight op zich gericht kreeg in een tussenstukje in I’m Not Him.

Devoldere van zijn kant weet hoe hij een groep moet leiden en hoe hij het onderscheid moet maken tussen een liveset en een plaat. Daarbij stond durf centraal, want vaak ging het om langere en moeilijkere versies van de nummers die we kenden. In Mad World bijvoorbeeld waren de blazers wel heel erg donker én stevig aangezet, Here I Stand staat op geen van de twee platen en was tegelijkertijd het moeilijkste en meest opwindende nummer van de avond. En het instrumentale Beaches leek destijds op ‘We Fucked A Flame Into Being’ een tussendoortje, maar is live aan het uitgroeien tot iets wat Champagne voor Millionaire is. Zet er trouwens nog een beatje onder en het zou van Soulwax kunnen zijn.

Tot tweemaal toe moest Devoldere het best luide publiek aanmanen om wat stiller te zijn omdat hij een intiem moment wilde bouwen. Dat hij dat ook durfde, net voor hij Kreusch solo inzette, pleit voor hem. Hij zou ook gewoon door kunnen gaan en het nummer verloren laten gaan in het geroezemoes.

Dat gebeurde niet en we zagen een band die zichzelf door het vele toeren (in de voor de hand liggende Europese landen, maar ook in Polen, Oekraïne en Hongarije) nagenoeg geperfectioneerd had. Warhaus is – en dat hadden we de voorbije zomer op Rock Werchter ook al in de smiezen – momenteel de beste, jonge, Belgische band die er te vinden valt, spelend in (bijna) dezelfde categorie als pakweg Balthazar of dEUS.

Dit verslag verscheen ook op de nieuwssite Newsmonkey.be.