Warhaus - Vrolijk en liefdevol

Het Depot, 24 april 2018

Nog één ding, Depot: “Love is in the air / everywhere you look around". Het licht gaat aan, de band verdwijnt, John Paul Young klinkt door de boxen en alles en iedereen danst!

We hebben Warhaus ondertussen al vaak aan het werk gezien, maar er was toch iets bijzonders aan de hand met deze passage in Leuven. Het begon al met Sylvie Kreusch, Maarten Devolderes muzikale muze, die het voorprogramma mocht verzorgen. “You must be mad to move around so free / How you go without the shackles of respectability”. Waarom zouden wij haar nog moeten beschrijven, als Devoldere ons al op sublieme wijze voor was.

We zagen de voormalige Soldier’s Heart-frontvrouw flitsen in een gouden blouse, ondersteund door twee percussionisten en redelijk wat backing tape. Leuk om naar te kijken, maar muzikaal op geen enkele wijze in de buurt van wat Warhaus later zou brengen. We hopen dan ook vooral dat Sylvie Kreusch Warhaus nog niet te snel vaarwel zegt, want net zoals we voorlopig geen al te grote fan zijn van Kreusch solo, zou Warhaus niet hetzelfde zijn zonder Sylvie.

Dat solowerk blijkbaar in de plaats van Warhaus kan komen, bewees het feit dat Jasper Maekelberg (Faces On TV) er niet meer bij was. In zijn plaats kregen we Tijs Delbeke, die zowel gitaar, marimba als trombone bediende.

Maarten Devoldere was gelukkig wel aanwezig. En dan bedoelen we echt héél aanwezig. Hoewel er veel rock ’n' roll star-attitude in zijn nieuwe Liam Gallagher-haircut schuilging, leek Devoldere toegankelijker dan ooit. Verschillende mensen op de eerste rij kregen bij zijn intrede een handje aangereikt. Het leek alsof we Devoldere voor de eerste keer nuchter aan het werk zagen. Of dat hij gewoon dolgelukkig was dat hij in Leuven was en dat zijn nonkel in de zaal zat.  

Ondanks de lichtjes vernieuwde bezetting bleef de succesformule grotendeels ongewijzigd. Well Well en The Good Lie zetten de sfeer, waarna Beaches de boel liet ontploffen en het depot aan het dansen bracht. Het was in Leuven vooral Against The Rich dat subliemer klonk dan ooit te voren.

Dat de anders zo mysterieuze en koelbloedige Devoldere best melig uit de hoek kan komen, werd ook duidelijk in een lang uitgerekt Sylvie Kreusch-vereringsmomentje. Het begon met het fantastische Kreusch, een ode die Devoldere solo op gitaar bracht, maar de anders even mysterieuze Sylvie Kreusch werd vooral vertederend ongemakkelijk bij de geïmproviseerde lofbetuigingen die ze net voor het laatste refrein van Love’s A Stranger toegeworpen kreeg.

Slechts één keer voelden we toch een gemis tegenover Jasper Maekelberg; met name tijdens dat intussen bekende, muzikale intermezzo van Here I Stand, dat nummer dat al twee jaar als nieuw wordt aangekondigd. De noisy climax van Delbeke stond in groot contrast met de hoekige gitaarstijl van Maekelberg en onze voorkeur gaat zonder twijfel uit naar die laatste.

Zoals gewoonlijk liep Devoldere het podium af om de aandacht aan zijn muzikanten te laten. Deze keer deed hij dit zelfs zonder in zijn nonchalante stijl ergens achteraan het podium een sigaretje te roken. In plaats daarvan zocht hij steeds meer de interactie met het publiek en vroeg hij zowaar om verzoeknummertjes.

Machinery pikte hij ergens op. Wij hadden ook graag nog Bruxelles gehoord; vooral omdat we dat toch een iets straffer bisnummer vinden dan Fall In Love With Me. Niet dat we daar een wrang gevoel aan overhouden. Integendeel, Warhaus is een band die nooit verveelt en gisteren één van de beste sets speelde, die wij tot nu toe zagen.