We Are Open 2020 - Vrijdag: betoverende schoonheid en wervelende dansfeestjes

Trix, 7 februari 2020 - 8 februari 2020

Sinds jaar en dag is het begin februari verzamelen geblazen voor de fijnproever, die op zoek is naar onontgonnen Belgische parels. Niet minder dan veertig bands stonden er geprogrammeerd over twee dagen op de verschillende podia van Trix. Een hele opgave om daar je weg in te vinden.

Het verrassingsoptreden van STAKE hadden we overgeslagen, kwestie van de motor niet te overbelasten. En dan nog was er meer dan genoeg te ruiken, proeven en voelen.

Ratmosphere pakte uit met lekker catchy refreinen en schipperde voortdurend tussen zeemzoet en verschroeiend. Dit duo doet een beetje denken aan bands als Black Box Revelation, zij het misschien met iets minder pit, maar desondanks met genoeg energie om te flirten met de grenzen van de geluidsnormen. De nog schaars bezette bar genoot met volle teugen. Deze eerste adrenalinestoot was alvast goed voor een eerste glimlach om de lippen, toen we op zoek gingen naar een volgende ontdekking.

In de kelder werd je letterlijk meegetrokken in de underground van de Belgische muziek. Mono-Mono zijn een stel bevallige dames die zich ontpopten tot multi-instrumentalisten, inclusief een streepje viool. Getooid in kledij, die ontleend leek aan een science-fictionserie, strooide het duo psychedelische klanken over ons uit. Stilstaan werd je meteen moeilijk gemaakt op deze elektronica met een experimentele twist.

Het vrijdagavondgeklets bleek vooral in het café' een probleem te zijn. En al helemaal bij een eerder intieme set als die van Mirek Coutigny. Hij bracht in 2018 het sprankelend mooie debuut ' ‘Revisions #1' uit en werkt, naar verluidt, aan een nieuwe plaat. Op het podium liet hij zich omringen door celliste Jolien Deley en percussievirtuoos Jonathan Bonny, die de magisch mooie pianoklanken van Mirek luister bijzeten. Jammer genoeg werden de sprookjesachtige verstoord door het aanhoudende geroezemoes. Jammer, maar het neemt niet weg dat dit een mooie show was.

Hiphop is hot, ook in ons land. Uiteraard kom je dan heel wat acts tegen die een dertien-in-een-dozijn-gevoel geven, maar er zijn er ook die iets unieks proberen te doen met die muziek. Glauque legde voor zichzelf de lat enorm hoog. Onder aanstekelijke muzikale begeleiding vulden de twee beweeglijke zangers elkaar perfect aan en vuurden ze een spervuur van teksten af op het publiek. Op het kruispunt van rap, elektro, pop, rock en spoken word verlegde deze jonge Waalse band grenzen binnen het genre. Glauque, ontdhoud de naam!

Met geschifte drums en percussie en lekker energieke riffs en beats spreidde PAARD een oorverdovend klankentapijt uit. Mokerslag volgde na uppercut en zorgde voor een schokgolf doorheen Trix. Niet alleen de trommelvliezen, maar ook de dansheupen kregen het hard te verduren, want hierop stilstaan was namelijk onmogelijk. En dat verschroeiende tempo werd gewoon tot het einde van de set volgehouden. Tot iedereen in beweging was.

Toen we in september vorig jaar Martha Da'Ro aan het werk zagen op Leffingeleuren, waren we danig onder de indruk van de soulvolle, breekbare stem van deze artieste. De Afrikaanse roots werden als een warme wolk rond je opgehangen. Ook in de club kon je op intieme momenten, wanneer ze in spoken word het publiek aansprak, bijna een speld horen vallen. Maar ook de dansspieren werden gekieteld. Het werd aldus een zuiders feestje, waarbij ook al eens een traan diende weggepinkt te worden. Martha Da'Ro is het soort artiest die de ziel doet bloeden en dat bewees ze opnieuw op We Are Open.

Roedel mocht in de bar een rapfeestje bouwen. Dit collectief heeft goed gekeken en geluisterd naar Zwangere Guy en weet hoe ze het publiek kunnen inpakken. De aanwezigen smulden ervan en gingen vanaf de eerste noot compleet uit de bol. Zelf bleven we een beetje op onze honger zitten wegens al te vaak gezien. Maar het publiek heeft altijd gelijk. Toch?

Was het de verbeeldingrijke aanpak of eerder het gevarieerde klankenbord? Feit is dat Susobrino het café wel stil kreeg. Nochtans is de muziek vaak fragiel en word je op onverwachte momenten toch nog van je sokken geblazen. De producer haalt inspiratie uit zijn Boliviaanse roots en etaleerde dus een passie voor exotische klanken en Zuid-Amerikaanse traditionele percussie. Hij sprak in elk geval tot de verbeelding en de dansneigingen van de toeschouwers, deze klankentovenaar.

Sylvie Kreusch hypnotiseert, zowel met haar stem als met die uitstraling. Ze flirtte voortdurend met de grens van fragiel en dansfähig en zorgde er op die manier voor dat je aan haar lippen gekluisterd bleef, genietend en zachtjes meedeinend. Bij de laatste song groeide ze uit tot een hogepriesteres, die de gelovigen rond haar vingers wond. Menig fan mocht meedansen op het podium en ze maande iedereen aan om neer te zitten. Het trukendoosje werkte en zorgde voor een wervelende finale. Het werd dansen, dansen, dansen tot het einde van de rit.

Met Raveyards sloten wij de eerste avond in de bar af. Ook al sijpelde het publiek stilaan weg,wie was blijven staan, werd door Brent Vanneste en de zijnen getrakteerd op een daverend elektronisch feest. Niet alleen sprong de frontman als waanzinnig geworden rond, hij sleurde bijna de boxen van het podium af, trapte de microfoonstandaard omver en ging voluit de confrontatie met het publiek aan. Beetje stoom afblazen na een lange werkweek? Dan is Raveyards de juiste remedie. En wanneer iedereen al door elkaar kronkelde, legde de band de lat nog een beetje hoger om in een wervelende finale voor een apotheose te zorgen. Een betere afsluiter van deze eerste dag konden we ons niet dromen.

Dit verslag verscheen ook bij Musiczine.