Whispering Sons - Blakend van zelfzekerheid

Ancienne Belgique, 20 oktober 2018

Amper twee dagen nadat we last minute toch nog de exclusieve showcase van het debuutalbum Chez PIAS konden bijwonen (veel dank aan de gulle schenkster, you know who you are), spoorden we opnieuw naar de hoofdstad. Ditmaal voor de officiële releaseshow van ‘Image’, want zo heet de eerste volwaardige worp van Whispering Sons. En dat we na afloop tevreden terugkeerden is in dit geval, benevens een huizenhoog cliché, ook nog eens een understatement van jewelste.

Het Gentse Public Psyche had de eer en het genoegen om de feestelijkheden te mogen openen en deed dat met verve. Voortgekomen uit Rape Blossoms, maar nu alweer eventjes van naam veranderd. Wat gebleven is: de energie en de gedrevenheid die ze uitstralen op het podium en die ook aanstekelijk werkt op het publiek. Of tenminste toch op dat deel van het publiek dat ervoor open stond. En dat bleek zaterdagavond ruim voldoende, want de band werd warm onthaald en wist ook ons algauw mee te sleuren in een eigenzinnige, muzikale trip. Hoe dat klonk, vraagt u? Een gedurfde melange van postpunk, elektronische krautrockspielereien en andere drones met behoorlijk wat galmeffecten op de vocalen. De ideale opwarmer, quoi.

Dat Whispering Sons het debuut in de AB Club mochten presenteren, zal wel niet toevallig zijn en heeft ook een grote symbolische betekenis. In 2016 verbaasde het jonge vijftal immers vriend en vijand door in de grote zaal van diezelfde Ancienne Belgique met de hoofdprijs aan de haal te gaan in HUMO’s Rock Rally, toch nog altijd ’s lands meest prestigieuze rockwedstrijd, die in het verleden al voor talloze artiesten de nodige deuren wist te openen. Sindsdien zat de uit Limburg afkomstige, maar ondertussen ook alweer twee jaar naar Brussel verhuisde band niet bepaald stil. Ze tourden uitvoerig, ook en vooral in het buitenland, en dat legde hen duidelijk geen windeieren.

Vooral bij zangeres Fenne Kuppens is de evolutie van een relatief schuchter meisje naar een van zelfzekerheid blakende frontvrouw op de bühne opmerkelijk. Maar ook de andere vier groepsleden stonden zaterdag duidelijk op scherp. Het geluid in de club klonk bovendien loepzuiver. Alle ingrediënten waren dus aanwezig om er een topconcert van te maken. De Sons staken overtuigend van wal met de eerste drie tracks uit het pas verschenen langspeeldebuut: het uptempo Stalemate, een onheilspellend Got A Light en het melodieuze Alone, waarmee ze momenteel zowaar in ‘De Afrekening’ van Studio Brussel zijn beland. Voor het eerst, maar hopelijk niet voor het laatst …

Daarna volgden de twee singles die de fans moesten zoethouden tussen het verschijnen van de ep ‘Endless Party’ (2015) en ‘Image’ (2018): het gejaagde White Noise (2017) en het krachtige Performance (2016); inmiddels allebei met recht en reden uitgegroeid tot live-favorieten. En aan dat rijtje zouden we binnenkort wel eens het nieuwe Skin kunnen toevoegen, want van die trage, sfeervolle track kregen we zaterdag alweer een uitmuntende versie te horen. Maar ook het verrassend weerspannige No Time, dat je meermaals op het verkeerde been weet te zetten, doorstond deze livetest voor een uitverkochte zaal prima.

En toen moesten de échte hoogtepunten van het concert nog komen. Meeslepende, intense songs van het kaliber van Hollow en het instant kippenvel van Waste, de eerste single die uit ‘Image’ werd getrokken, bewijzen voor ons dat Whispering Sons anno 2018 niet zomaar het eerste het beste postpunkbandje is waar binnen een jaar geen kat meer naar kraait. Integendeel: als ze op dit elan verdergaan, voorspellen we hen nog een mooie toekomst in binnen- én buitenland.

Zonder meer positief is bovendien dat de groep niet voor één gat te vangen blijkt, wat zich ook weerspiegelde in de zorgvuldig samengestelde setlist van dit optreden. Uit ‘Endless Party’ kregen we nog twee songs te horen vanavond: de dansbare single Wall en het deprimerende, Cure-eske Insights. En afgesloten werd er in schoonheid met wat misschien wel het meest atypische nummer is van het nieuwe album, maar tevens één van de allerbeste: het overwegend akoestische No Image, met gitarist Kobe Lijnen even in de rol van pianist. Jammer dat het slechts bij dit ene bisnummer bleef, maar afgezien hiervan beleefden we een prachtige avond dankzij een topband in wording. Voor zover ze dat nu al niet zijn natuurlijk.