Wintersleep - Tijd om op te staan

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 13 oktober 2010

Ironisch toch, dat een band met de naam Wintersleep muziekliefhebbers uit hun zomerse siësta moet halen. Maar voor velen was het duidelijk nog te vroeg om hun stonde te verlaten, want de opkomst voor deze Canadese band was uiterst gering.

Blijkbaar had de toevoeging “met leden van Holy Fuck” in de aankondiging niet echt het beoogde resultaat bekomen, maar geen nood: de affiche was hoe dan ook interessant genoeg om de enkelingen die zich toch tot in Borgerhout hadden gewaagd alsnog te belonen voor de moeite.

Want met The Megaphonic Thrift stond er een jonge, ambitieuze Noorse band als voorprogramma op het podium, die alle mogelijke middelen aanwendde om de zomerse frivoliteiten te doen vergeten. Weliswaar deden de afzonderlijke leden allemaal ervaring op in andere bands. Uit een eerder onschuldige golf van feedback verrees een schrikwekkend piratenschip dat zijn kanonnen met volle kracht afvuurde. Zanger-gitarist Richard Myklebust behandelde zijn gitaar als een ontrouw lief, terwijl die andere gitarist en zeeman-lookalike Frederik Vogsborg dwarse riffs over die basis liet dansen. Het had iets van Sonic Youth, maar dan iets meer melodieus.

De groep heeft voorlopig slechts een cd en een ep op hun repertoire staan, maar de nummers zijn wel van een bijzonder hoge kwaliteit. Op het podium spatte de muzikale vreugde ervanaf, niet in het minst vanwege de strakke ritmesectie die drummer Njal Clementsen en zangeres-bassiste Linn Frokedal neerplantten. Hiervan verwachten wij nog grootse dingen.

Wintersleep heeft al een iets langere carrière achter de rug en kende vooral met hun twee laatste albums iets meer succes. Al is dat uiteraard allemaal relatief, zeker als je zag dat hier slechts een dertigtal liefhebbers konden genieten van hun optreden. Voor de heren was dat niet echt een probleem, want ook zij gooiden al hun gewicht in de weegschaal.

Dat begon met een vurig Drunk On Aluminium, dat meteen de knuppel in het hoenderhok gooide. Drummer Loel Campbell zette zijn percussiewerk kracht bij met de nodige gelaatsuitdrukkingen en bassist Mike Bigelow gaf zijn baslijnen naast de klassieke ondersteunende functie nog een extra dimensie, waardoor het vaak leek of er drie gitaren te horen waren.

Paul Murphy, zanger-gitarist van dienst, deed het in zijn gekende stijl, de benen tegen elkaar gedrukt en verend vanuit de knieën. Die andere gitarist, Tim D’Eon, verstopte zijn gezicht achter het nodige haar, maar liet zijn gitaar wel razen en brullen waar nodig met prachtige versies van Black Camera en Oblivion tot gevolg. Nu eens werd het bluesy (Experience The Jewel), dan weer werden de driften ingetoomd (Weighty Ghost), steeds was er passie en inleving.

Maar het prijsbeest van de avond werd opgespaard voor de afsluiter. Trace Decay voert je over bergen en dalen. Opgedeeld in steeds van tempo wisselende stukken kwam hier de geest van Fuck Up wel degelijk bovendrijven. De zang van Murphy zorgde nog voor extra diepgang om uit te komen bij een meesterstuk, dat gerust nog wat langer had mogen duren.

Wie houdt van stomende indierock  en hier niet bij was heeft zijn wake-up call duidelijk gemist, want Wintersleep kon tellen als wekker voor het aanstaande concertseizoen.