Wolf Alice - De moshpit groeit

Trix, 4 december 2018

Wolf Alice bracht dit jaar niet veel meer uit dan wat remixes en edits van reeds gekende nummers, maar hun passage in de Botanique van vorig jaar gaf ons toen zo'n boost, dat we die rush nog een keer wilden herbeleven.

Ze droegen allebei een halsband, maar de ketting trokken ze vast en zeker al een tijd geleden los. Amy Love en Georgia South van Nova Twins zijn immers van het type dat zich door niemand laat leiden. De furieuze mix van hiphop, grime en punk liet er geen twijfel over bestaan dat ze het meenden.

Geen idee waar Love allemaal over rapte en zong door de distortion heen, maar titels als Hit Girl  en (hoe toepasselijk) Bassline Bitch zeggen al veel. Boos klonk het zeker, maar ook een beetje te veel als Skunk Anansie meets Guano Apes en iets te veel van hetzelfde ondanks de gigantische batterij aan effectpedalen, waardoor je gedachten toch af en toe wegzweefden, ondanks de als een bokser rondspringende bassiste (South) en de furieus kijkende Love. Met Losing Sleep sloten de dames wel overtuigend af. Misschien wordt het dus toch ooit wat.

Met Wolf Alice werd het sinds de vorige passage in de Botanique twee jaar geleden al heel wat. Er was dit keer dan ook een pak meer volk, zo stelde bassist Theo Ellis vast. Daar zat die verduiveld goede plaat ‘Visions Of A Life’ natuurlijk voor iets tussen. Ook de show van vorig jaar in de Botanique lag dus, zoals al eerder aangehaald, nog redelijk vers in het geheugen.

Na de verrassende opener Sky Musings dat zijn livedebuut maakte, leek Wolf Alice aanvankelijk verder te gaan borduren op het weinig afwisselende lappendeken van het voorprogramma, maar we wisten dat dit niet lang zou duren. Als er een band grossiert in afwisseling, dan is het immers dit viertal. “Zo onvoorspelbaar als de Guardia Civil op een Catalaanse verkiezingsnacht”, noemden we hen vorige keer en iedereen zal dat nog wel begrijpen.

Na het stormachtige begin met onder andere Yuk Foo en You’re A Germ, konden we voor het eerst naar adem happen met oudje Storms. En pas daarna spraken Ellis en Ellie Roswell voor het eerst de fans toe. “We zijn na een pauze van drie weken terug op tournee en ik ben zenuwachtig”, zei Roswell. “Ik schijt bijna in mijn broek”, riposteerde de bassist, die zich desondanks kostelijk leek te amuseren. “Heeft iedereen drank? Want dit wordt een lange set vol highs en lows!”? voegde hij eraan toe.

Daarmee bedoelde hij natuurlijk een set vol tempo- en emotiewisselingen, want daar staat de band garant voor. Het ene moment zingt Roswell teder als een engeltje, het volgende moment stort de ganse band zich met het hoofd vooruit in een helse poel van noise en distortion. Het beste voorbeeld daarvan is Space & Time dat erg springerig begint, dan plots dropt tot een tedere klaagzang en dan weer uiteengereten wordt met snijdende gitaren.

Maar dat nummer zat achteraan in de set. Eerst kregen we nog een verrassing in de vorm van het nog nooit eerder live gespeelde After The Zero Hour, het schattigste nummer van ‘Visions Of A Life’ waarin niet alleen Roswell poeslief klinkt, maar ook de band erg ingehouden speelt en voor één keer niet kiest om het nummer in een kolkend vat met op elkaar reagerende chemicaliën te smijten.

Wat volgde was een rits publiekslievelingen zoals Don’t Delete The Kisses, Beautifully Unconventional en Formidable Cool. En het publiek mocht zelf kiezen of de band Silk of Blush speelde. Het koos enthousiast en overtuigend voor het tweede, al waren er toch enkelen die hoopten op beide nummers of op het minder bekende Silk (al stond dat wel op de soundtrack van 'Trainspotting'.

Na Bros zakte de set iets in, maar met oudje White Leather, dat voor het eerst deze tournee gespeeld werd, kregen we toch nog een mooie verrassing voor de zich duidelijk amuserende band de boel nog een laatste keer liet ontploffen met Space & Time, het stonernummer Visions Of A Life en Fluffy. Als dessertje kregen we nog het lekker rockende Giant Peach. Daarna wachtte enkel nog de file aan de Kennedytunnel.

Wat ons betreft is Wolf Alice klaar voor de grotere podia. De band beschikt met Roswell over een geweldige frontvrouw en heeft ondertussen een resem songs om een geweldige festivalset mee te brouwen. De moshpit telde vanavond alvast meer deelnemers dan die in de Botanique vorig jaar. Dus ook wat dat betreft maakte Wolf Alice vooruitgang.