Wolf People - Huilen met de wolven

undefined, 14 februari 2017

Geen betere plek om met de wolven te huilen dan in Het Bos. Het was dus bijna logisch dat Wolf People daar terechtkwam. En gehuild werd er!

Het was geen gemakkelijke bevalling, dat vierde album van Wolf People, maar dat belette hen in geen geval om ‘Ruins’ voor een groot gedeelte van de set in te zetten. En dat rendeerde. De songs passen perfect in het format dat de band voor zichzelf heeft gecreëerd, al wordt het gaspedaal iets vaker wat dieper ingedrukt. Dat weerspiegelde zich trouwens ook in de nummers van de andere albums. Gitarist Joe Holick nam dat indrukken zelfs bijna letterlijk, toen hij tijdens When The Fire Is Dead In The Grate bijna stampte op zijn pedaal.

Ninth Night was de logische opener, die als uit de mist oprees uit de subtiele jam die zanger-gitarist Jack Sharp en bassist Dan Davies als inleiding tot het concert hadden ingezet. Zoals altijd was het een genot om de twee gitaren rond dat nummer te horen slingeren als lianen rond een boom of de stem de gitaar te horen volgen in Rhine Sagas. Ook de ontdubbelde gitaarsolo in de reeds eerder vermelde, bijzonder felle versie van When The Fire… was magistraal om horen.

“Let’s celebrate the end of the world”, gaf Sharp aan, zoals steeds met zalvende stem zingend over het bluesrockgeweld van zijn band. Precies die zang typeert Wolf People, waarvan de muziek stilaan van Cream meer richting Led Zeppelin lijkt te zweven. En de scheurende, tot op het bot gaande solo van Holick zette die stelling nog kracht bij.  

Er heerste even enige verwarring binnen de band, toen bleek dat ze een nummer op de setlist over het hoofd hadden gezien, maar dat werd meteen goedgemaakt met Not Me Sir vooraleer de Night Witch gillend richting brandstapel werd gevoerd om daar in stuiptrekkingen een pijnlijke dood te sterven.

Afgesloten werd er met de riffs van One By One From Dorney Reach van het debuut vooraleer de band nog voor één song terugkeerde en Kingfisher serveerde op een bedje van riffs.

Het was geen superlange set, die Het Bos toegediend kreeg, maar aan de reacties in de zaal (inclusief headbangende hoofden en de nodige luchtgitaarsolo’s) te zien was dit meer dan voldoende om weer even verder te kunnen. Ze blijven buitenbeentjes binnen het rockcircuit omdat ze iets archaïsch uitstralen, maar wat ze doen, doen ze met zoveel overtuiging dat je dat aan het einde van de rit helemaal vergeten bent.