Xiu Xiu - Zielenroerselen

Stuk, 23 mei 2017

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font-kerning: none}

Af en toe stuit je op een band die je niet kan plaatsen. Xiu Xiu maakt moeilijke muziek, maar slaagt er tegelijk in direct te intrigeren. Wilde noise-uitbarstingen en losgeslagen technodrums volgen op hyper-intieme ballads, soms nog binnen eenzelfde song. In het Leuvense STUK werden we overdonderd door een intense liveset die de vergelijking met Stewarts complexe producties moeiteloos doorstond.

Het Hasseltse El Yunque gaf een weerbarstige inleiding. De groep wordt steevast genoemd als één van de in de gaten te houden Belgische noiserockbands (door bandcamp “New Weird Belgium” gedoopt) en deden die titel eer aan. Van het beukende Scottie Pippen naar Tired Of Dressing Like A Girl, dat toepasselijk deed denken aan de vroege (nu en dan gerokte) Stef Kamil Carlens of dEUS. Hoorden we ook: een boel frisse ideeën en een freejazz klarinetsolo. Een niet compleet verlichte zaal mocht de sfeer dan misschien ten goede zijn gekomen, El Yunque imponeerde ondanks de nonchalance.

Met Petite koos Xiu Xiu ervoor om klein te beginnen. Voor Don Diasco werd Stewarts hevige, hese vibrato meteen ingewisseld voor een uitzinnig schreeuwen. En wie aandachtig luisterde wat gezongen werd, kreeg al snel hoofdpijn van het fronsen. Zelfmoord, ruwe seks en geweld zijn schering en inslag, vaker dan niet in provocatieve bewoordingen als I Luv Abortion! of “Cremate me after you cum on my lips” uit het prachtig ingetogen Fabulous Muscles. ZZ Tops platte hit Sharp Dressed Man kreeg dan weer opeens een heel andere betekenis.

Door zijn intense podiumprésence voelde je instinctief aan dat Stewart zijn zielenroerselen te grabbel gooide, ook al lukte het niet altijd om die te begrijpen. Geflankeerd door de onpijlbare Shayna Dunkelman op percussie, keys, samples en vocals, wist hij bovendien het diverse instrumentarium uit Xiu Xiu’s intussen al omvangrijke oeuvre live tot zijn recht te laten komen. We kregen een eigenzinnige best of, met natuurlijk heel wat materiaal van op het recente ‘Forget’.

Stewart (zelf sharply dressed, voorzien van fabulous muscles, en volledig in the moment) en Dunkelman (maniakaal meppend, mysterieus glimlachend of robotisch geconcentreerd) waren uitstekend op elkaar ingespeeld en lieten ons ook de tweede helft van de set niet los. Get Up toonde zich als de perfecte Xiu Xiu-ballad: bevreemdende lyrics (“A piano fell on my face”), een sobere Velvet Underground-gitaar en sublieme percussiegeluidjes.

Crank Heart deed dan weer de evenwichtsoefening tussen melodie en chaos. Een spaarzaam bedankje (mét oprechte glimlach weliswaar) en een encore-uit-de-oude-doos I Broke Up (SJ) later waren we al terug op weg naar het station. Dit was een show die ons zal bijblijven.