YES - Keurige curatoren

De Roma, 28 maart 2018

Voor de goede orde: er toeren tegenwoordig twee YES-groepen rond. Anderson, Rabin & Wakeman passeerden één jaar geleden langs het Koninklijk Circus, dat toen flink volliep. De band rond Steve Howe slaagde daar in de kleinere Roma niet in, maar de aanwezigen werden in de lobby van de statige zaal begroet door de affiche die YES hier 46 jaar geleden aankondigde. Voor een vergelijking zijn we net iets te jong, maar YES-Howe kwam weg met een keurig optreden.

Al kunnen we onze terughoudendheid niet op het conto van Howe schrijven. De veteraan speelde nog even gedreven als vanouds. Dat werd duidelijk in opener Yours Is No Disgrace, maar door de gitaarsolo meteen als ‘selling point’ te presenteren, ging de spanningsboog over het geheel wat verloren.

Een eerste hoogtepunt was de gave uitvoering van Sweet Dreams, dat nog even fris klinkt als bijna vijftig jaar geleden. Deze gezegende leeftijd was de aanleiding tot de tour, maar zonder Jon Anderson en Chris Squire was dit YES toch een veredelde tribute-band. De Steve Howe Band ware juister geweest, zoals de Martin Barre Band straks zonder Ian Anderson een halve eeuw Jethro Tull zal vieren.

Over de setlist hoor je ons nochtans niet klagen. Onward was een oprecht in memoriam voor Squire, Parallels kwam eindelijk eens uit de mottenballen, en met And You And I sloot de eerste set af met een vleugje magie. Toch vielen er ook minpunten te noteren. Zo speelde Downes een vette fanfare in Wonderous Stories, terwijl het sprookjesachtige origineel van Wakeman onovertroffen blijft. Sowieso mist Downes de muzikale intuïtie en de flair van Grumpy Old Rick.

En dan was er het probleem Jon Davison. Verdienstelijke zanger, deze Amerikaan, maar Andersons teksten bracht hij over zonder de transcendentie en spontaniteit van de kleine maestro met het Lancashire-accent. Ook de samenzang met Billy Sherwood – die Squires tweede stem overneemt – vloekte met het zo vertrouwde origineel.

Instrumentaal viel er na de pauze nog wel te genieten. De integrale uitvoeringen van twee plaatkanten uit ‘Tales from Topographic Oceans’ bleven overeind. In de dynamische passages uit The Revealing Science of God kwam de band goed op dreef. Ook Ritual is een onverwoestbare klassieker, en tijdens de drum work-out werd de recent geopereerde Alan White op de drumkruk gehesen, ofschoon Jay Schellen verdienstelijk speelde.

De encores waren voorspelbaar met Roundabout en Starship Trooper, maar aan het enthousiasme van het publiek te horen was dit de finale die iedereen verwachtte. En godzijdank hebben ze Owner of a Lonely Heart niét gespeeld. Een groots concert is het in De Roma niet geworden. Dit YES klonk als een onderneming van keurige curatoren, maar enkel een reünie Anderson-Wakeman-Howe kan zich nog over de indrukwekkende groepserfenis ontfermen.