Maris - By Virtue Of The Absurd

W.E.R.F.

By Virtue Of The Absurd

“Ne zanger (m/v/x/…) is een groep”, wist de Antwerpse bard Wannes Van de Velde al veel langer. Want “Een lieke zingde noêt of noêt alliênig, zonder al d'aender zou da ni' goan”. Misschien net daarom verzamelde zangeres Mariske Broeckmeyer enkele gelijkgezinden rond zich om de nieuwe muziek van voormalig soloproject MARIS naar de podia te brengen.

Alweer enkele jaren geleden nam frontvrouw Mariske ons mee op het debuut ‘On Gods And Other Things’ (RAT, 2016). Het was een plaat vol songs met een excentriek karakter en vocale omzwervingen. Toen al was het uitkijken naar het vervolg van die muzikale reis, die zich niet tot Vlaanderen beperkt, maar zich afspeelt tussen New York en IJsland. De sferische Scandinavische mijmeringen verankeren zich in een meer popgericht geluid met jazzinslag, waarin 'OK Computer'-iaanse allures doorsluimeren. Een soundtrack die je meezuigt in een spanningsveld tussen elektronica en hypnotiserende ritmes.

Voor deze verdere stap in het groeiproces werkte Mariske nauw samen met Silke Blankers, die mee garant staat voor de dromerige samenzang op ‘By Virtue Of The Absurd’. De stemmen vloeien mooi samen en zijn een eerste opvallende troef die uitgespeeld wordt. Daarnaast valt de spaarzame en voor een constant spanningsveld zorgende elektronica op. Om de plaat muzikaal verder in te kleuren werden ook Laurens Smet en Louis Evrard opgetrommeld. Thomas Jillings maakt het plaatje compleet tijdens de live concerten. De groep is duidelijk meer geworden dan de zanger (m/v/x/…).

Een volgende vaststelling: deze plaat telt slechts vier (4!) nummers. Toch wat karig zou je denken, maar dat is buiten de spreekwoordelijke waard gerekend: de plaat klokt af op een klein halfuurtje oorsnoep. Het mag dan wel popmuziek zijn, de jazzinvalshoeken maken dat de tijdslimieten van de popmuziek met een korrel zout genomen kunnen worden, mooi verdeeld over twee sprint- en twee lange-afstandsnummers (vergeef het ons, de sportzomer van 2021 speelt ons duidelijk nog parten).

De plaat trapt af met State Of Adaptation, dat afklokt op acht minuten en zesenveertig seconden. Een sferische opener die beelden van Scandinavische vlakten opwekt en meteen al eerder gehoorde referenties naar Björk oproept, niet zozeer qua zang dan wel naar sfeerzetting en het balanceren tussen verscheidene ritmes en gemoedsstemmingen. Traag beginnen, daarna versnellen om nadien weer uit te lopen om de rest van deze vierkamp niet in gevaar te brengen. Aan de eindstreep worden de prijzen uitgereikt. (De overvloedige sportmetaforen zal u erbij moeten nemen.)

Het snoepje van deze plaat wordt al vroeg op ons losgelaten: single Happy Fatalism is het sprint- en koninginnennummer van deze plaat. De essentie van MARIS, samengebald in drie minuten zevenendertig. Niet dat het een happy en feelgoodnummer is, maar het raakt toch een snaar die naar meer doet verlangen. Show Us Who To Talk To drijft dan weer op zweverige elektronica en spaarzame percussie. Even de krachten doseren voor de grote finale.

All These Desires mag in dit Olympische jaar afsluiten in marathonstijl, een tweeluik dat, zoals we onlangs live op een try-out mochten vaststellen, met een majestueuze jazzy drumsolo aan elkaar gelinkt wordt. Met een tijd van tien minuten zevenenvijftig behoort de song tot de podiumfavorieten. En het podium is waar deze groep thuishoort. Want daar knettert en botst deze muzikale trip eens zo fel. Je kan MARIS overigens live meemaken dit najaar tijdens de JazzLab-tournee in Mechelen, Oostende, Leuven, Kortrijk en Gent. Doe er uw profijt mee, nu het terug kan!

‘By Virtue Of The Absurd’ komt enkel uit op vinyl (en digitaal) bij W.E.R.F. records. Het artwork rond de plaat is van de hand van Gentenaar Jeroen Van der Fraenen, een visual artist die dikwijls aan de slag gaat met collage en fotografie.

8 oktober 2021
Patrick Van den Troost