Mourn - Sorpresa Familia
Captured Tracks Records
Het puistenpus spuit je met even veel kinetische energie in het gezicht als de decibels die het jeugdige Mourn op je trommelvliezen afvuurt. Maar liever dat dan al die politieke zever die tegenwoordig in Catalonië de schijnwerpers opeist.
Mourn is een nog altijd erg jong kwartet gevormd door Jazz Rodríguez Bueno en Carla Pérez Vas, die beiden voor het eerst een bruine streep in een luier trokken in 1996. Dat gebeurde in de buurt van El Maresme in Catalonië, Spanje, maar er zijn gelukkig geen bewijzen meer van behalve dan de datum op hun identiteitskaart.
Het vriendenduo deelde de liefde voor PJ Harvey, Patti Smith, Sebadoh en Sleater Kinney en begon al snel samen songs te schrijven die ze ongefilterd en puur op hun YouTubekanaal gooiden. In 2015 resulteerde dat in een debuutplaat als duo.
Later werden Antonio Postius (drums) en Leia Rodríguez (bas) erbij gehaald en in 2016 was er al een tweede plaat (‘Ha, Ha, He!’). Na nog wat ep’s en singles is dit dus al een derde en toch klinkt die zoals de eerste Gorky-plaat had kunnen klinken: punky en existentialistisch poëtisch.
Dat ‘Sorpresa Familia’ – net als de vorige – op Captured Tracks uitkomt, is al een goede indicator voor wat je mag verwachten. Dat label is immers ook de honk van Mac DeMarco, Wild Nothing en Widowspeak, maar wat Mourn van die acts onderscheidt, is het zuiderse temperament.
Ondertussen liggen de tienerjaren dan wel achter hen, maar alle frustraties, teleurstellingen, angsten en passie uit die verwarrende jaren zitten nog vers genoeg in het geheugen om op overtuigende manier door de speakers gejaagd te worden.
De plaat opent met eerste single Barcelona City Tour, die op zijn beurt start met geluiden van een gezellig etentje en de enige woorden Spaans op heel de plaat. Een agressieve gitaar komt het feestje verstoren en Carla Pérez springt op de tafel en roept luidkeels: “They may shut up / But I’ll stand up / They may shut up / But I’ll stand out”. Tegen welke exclusieve club ze tekeer gaat, is onduidelijk maar hun macht is groot: “They can let you in / They can kick you out”, klinkt het mantra.
Misschien wel tegen het voormalige, Spaanse label dat hen op een bepaald moment verbood om nog live te spelen. Hoe dan ook, met deze Spaanse furies sol je niet. De boodschap van Bye, Imbecile is wat dat betreft erg duidelijk. Al wie hen fake of oneerlijk overkomt, wordt door de mangel gehaald. Onnodig te zeggen dat de spanning dus soms hoog oploopt, ook al klinkt het in Doing It Right dat “Everything is all right.”
‘Sorpresa Familia’ mag dus dan wel een etterbuil zijn, maar wanneer je de pus eruit laat spuiten, volgt een gevoel van opluchting en voldaanheid. Heerlijke energie en eerlijke teksten. Daar krijgen we niet gauw genoeg van.