Nadia Reid - Preservation

Konkurrent

De Nieuw-Zeelandse Nadia Reid maakte met 'Preservation' één van de meest aangrijpende albums van het jaar. Koester haar muziek, nu het nog kan.

Preservation

'Preservation' draait, zoals de titel al aangeeft, rond (zelf)behoud in een steeds complexer wordende wereld. Wat wordt er immers nog bewaard? Consumeren en direct de vuilbak in, luidt doorgaans het motto, al geldt dat gelukkig niet voor dit te koesteren album. Nog meer dan voorganger 'Listen To Formation, Look For The Signs' brengt Nadia Reid een reeks songs waarin oprechtheid en een onwaarschijnlijke schoonheid huizen.

Het nieuwe album van Reid is niet optimistisch of opgewekt, maar veeleer somber met diep doorleefde ballads waarin haar karakteristieke stem prachtig uitkomt. De ijselijk koude en dromerige titeltrack gaat meteen diep met een enkele elektrische gitaar. En dan is er nog  die weergaloze stem die zich in kwetsbaarheid kenbaar maakt en voorzichtig voluit gaat: "I know I will find my one to hold on to my life".

Tijdens het naar western ruikende The Arrow And The Aim breekt ze uit die doorleefde kwetsbaarheid en weerlegt ze de misvatting dat ze alleen sombere, ijselijk koude songs maakt. Reid werkt zich zo in sneltempo op tot een songwriter van allure. Dat bewijst ook onze favoriet Richard ("For teaching me how enormously I could love"), waarin ze, gesteund door een drumbeat, een goed in het oor liggende rockriff bezigt. Langzamerhand schroeft ze het tempo wat op (de folkrock van I Come Home To You), maar net daardoor verdwijnt ook de aantrekkingskracht gedeeltelijk.

Reid is op haar best, als ze zich tegoed doet aan sobere, intieme songs als Hanson St Part 2 (A River) en het traanvochtopwekkende Reach My Destination, waarmee ze met spaarzaam akoestisch gitaargetokkel en die uit duizenden herkenbare stem haar diepste zielenroerselen naar buiten brengt. Deze songs brengen het prachtige eerbetoon aan Karen Dalton ('Remembering Mountains: Unheard Songs') in herinnering.

Tussendoor is er het lichtvoetige en radiovriendelijke Right On Time, dat flirterige opgewektheid laat horen. Tijdens het kale, minimalistische Te Aro is er dan weer iets meer grillig songexperiment, vooraleer zij zich stort op de uptempo, poppy rock van The Way It Goes. Afsluiten doet ze met Ain't Got You.

'Preservation' bevat een reeks sombere, maar tijdloze songs die het in donkere tijden erg goed doen. De Nieuw-Zeelandse Nadia Reid maakt hier een grootse beurt. Dit is een zeldzaam mooie parel van een album, dat net door de imperfectie overtuigt.

9 juni 2017
Philippe De Cleen