The Black Keys - Let's Rock

Nonesuch Records

Let's Rock

Ooit waren ze het koningskoppel der rauwe, prinsheerlijke bluesrock, maar Patrick Carney en Dan Auerbach vijlden sinds het succes van ‘El Camino’ de ruwe randjes weg en promoveerden van muffe kelders naar zweterige festivalweides. Met 'Let's Rock' op de achtergrond zijn uw barbecues deze zomer voorzien van de perfecte soundtrack. Of The Black Keys in hun poging om de doorsnee barbecuende medemens te behagen geconfronteerd werden met de eigen vergankelijkheid? Stop met die moeilijke vragen en pleur die brochette op de grill, nondedju.

Opvolger van mijlpaal 'El Camino', ‘Turn Blue’, was – in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden – geen diepsnijdende pelgrimstocht richting de bluesrockhemel, maar een gepolijste, radiovriendelijke plaat. De melancholische lo-fi blues uit de begindagen leek voer voor nostalgici.

Na een hiatus van vier jaar is het duo weer samen de studio ingedoken voor het rechttoe rechtane ‘Let’s Rock’, waarmee ze naar eigen zeggen (deels) terugkeren naar de roots: elektrische gitaren bij de vleet en keyboards overboord. Geen Gold On The Ceiling-achtige superhits, wel een resem catchy meezingrefreinen en vette riffs op maat van hongerige festivalweides – de smeuïge uitschieter Go bijvoorbeeld is met dat neuriënde vrouwenkoortje, meeklapbare ritme en onweerstaanbaar gitaarriffje vintage The Black Keys post ‘El Camino’.

Andere songs, zoals het vluchtige Breaking Down, wegen dan weer te licht en missen inspiratie, terwijl de mosterd voor Sit Around And Miss You overduidelijk bij Stealers Wheels Stuck In The Middle With You gehaald werd. Een sausje van luchtige, poppy vibes maakt het geheel licht verteerbaar.

Als ze écht de roots wilden herontdekken, moesten ze de klok nog meer terugdraaien, naar het tijdperk van 'Rubber Factory' of 'Magic Potion', toen vrijgevochten gitaren de knagende levenspijnen nog aan scherven kletterden tegen koude, vochtige keldermuren. Die tijden lijken echter voorgoed vervlogen, tot spijt van wie het benijdt. Concessie aan de mainstream of niet; it's in the eye of the beholder. Feit is wel dat elke noot op deze plaat onmiskenbaar als The Black Keys klinkt: qua signaturesound zit het dus snor.

‘Let’s Rock’ is allesbehalve een ambitieuze carrièreplaat – laten we het album maar tussen ‘El Camino’ en ‘Turn Blue’ in plaatsen op de appreciatieladder – maar wat zijn we potverdorie blij dat The Black Keys terug zijn.

13 juli 2019
Quentin Soenens