Marble Sounds - Ik was echt obsessief met deze plaat bezig

In een buurtcafé in de buurt van zijn thuis spreken we af met Pieter Van Dessel, drijvende kracht achter Marble Sounds. Over een koffie en een Ace wordt er gebabbeld over de nieuwe plaat, de nog te verschijnen ep en veel meer.

Deze keer was de albumtitel een songtitel.

Klopt. Het was ook gewoon een fijne titel. Het is niet altijd eenvoudig om een albumtitel te kiezen. Er is niet altijd een thema van de plaat. Ook in dit geval is het gewoon een collectie songs. En hoe geef je dat dan een naam? (lacht) Nu was het wel leuk om een titeltrack te hebben.

En was dat dan toevallig het eerste nummer?

Nee, uiteindelijk was dat een reden om dat nummer precies vooraan te zetten.

Wordt daar dan over gepraat, over de volgorde? Of ben jij gewoon degene die de knoop doorhakt?

Eigenlijk is er veel gepraat geweest over welke songs er precies op de plaat moeten komen. Voor het eerst had ik de keuze. Meestal schrijf ik elf songs, waarvan er dan tien op de plaat komen. Nu hadden we er zowaar achttien. Op termijn komt er van de andere songs nog een ep'tje. Nu de plaat af is, heb ik weer wat tijd om daarmee bezig te zijn.

Om terug te komen op je vraag: ik had gepland om die liedjes te maken en gewoon de tien of twaalf beste daaruit te nemen. Maar uiteindelijk had iedereen wel zijn eigen favorieten. Ik had verwacht dat we gewoon een soort van 'Best Of' zouden maken, maar nu moest ik altijd wel iemand teleurstellen, wanneer er een nummer afviel. Ik had zelfs een beetje heimwee naar de tijd dat ik maar elf nummers had.

Is dat ook de reden waarom er nu net elf songs op de plaat staan en geen tien, zoals op de vorige?

Vorige keer hadden we tien songs, waarvan één niet voldeed. Dus schreef en mixte ik Little Lows op een week. Want negen songs, dat kan echt niet.

Nu had ik oorspronkelijk twaalf liedjes, die gemixt, gemasterd en zelfs naar de vinylperserij waren gegaan, maar op de laatste dag heb ik dat dan herroepen. En dat twaalfde liedje was dan ook nog eens een nummer dat iedereen goed vond, de single zelfs volgens het label... Ik heb dan mijn hart gevolgd en toch dat nummer geschrapt. Met andere woorden: het experiment om de mening van iedereen te vragen verliep niet echt van een leien dakje. Maar de puzzel paste pas echt in elkaar toen dat twaalfde liedje er niet meer bij was. Toen viel er heel wat stress van me af. De dagen voordien zat ik echt niet goed in mijn vel. Het lijkt banaal, maar eigenlijk was ik dus obsessief met die plaat bezig.

Het is wel een speciale manier van werken, als je meer nummers hebt om uit te kiezen. Je maakt je plaat immers op het einde, bij de selectie. Bovendien is er nu nog die ep om naar uit te kijken. Als die vijf ook nog op deze plaat waren terechtgekomen, had je meteen een ander soort plaat gehad. Maar het was een interessant proces om door te maken.

De periode tussen de vorige plaat en deze is nu een stuk korter. Bovendien was er nog de liveplaat met Casco Phil. Is daar een reden voor?

Niet echt, het ging gewoon allemaal vanzelf. Plots had ik meer songs bij elkaar geschreven. Aanvankelijk wilde ik, toen 'Tautou' uitkwam, elke maand een liedje schrijven. Op twee jaar zou ik, dan vierentwintig liedjes hebben gehad, maar de volgende vijf maanden heb ik niks geschreven en wilde ik het plan vergeten. Plots stroomden ze er dan uit en kijk...

Heeft de samenwerking met Casco Phil daar mee te maken?

Eigenlijk niet. Casco Phil kleeft voornamelijk aan 'Tautou'. Dat wou ik dan afronden met de liveplaat. Daarna wilde ik weer meer de gitaar vastpakken. Er is waarschijnlijk meer gelijkenis met de tweede of de eerste plaat.

Een “opvallend” nummer als The Innocent Minds is er nu niet.

Nochtans hebben we zo'n nummer als About You ook nog niet gehad: kort, gebald, een klein verhaaltje.

De songs lijken erg persoonlijk.

39 is inderdaad heel persoonlijk; een soort dagboekliedje dat ik geschreven heb toen ik dertig geworden ben. Dat was trouwens het eerste liedje voor deze plaat. Dat gaf toen heel veel voldoening, omdat het echt de start van een nieuw album was.

Was die leeftijd dan zo belangrijk?

Soms beginnen nummers heel banaal. Je werkt aan een liedje, programmeert een paar dingen op je computer, speelt een paar dingen in en je pc vraagt dan: “Hoe noem je je maquette?” En gezien het mijn verjaardag was, denk je: 39. (lacht) En dan ben ik beginnen voortborduren op dat idee. Het was waarschijnlijk meer een moment van bezinning dan bijvoorbeeld veertig worden. Negenendertig worden deed me blijkbaar meer. Maar, hoewel het zwaar begint, is het nummer op zich dat toch niet echt. Noem het maar een ode aan het leven, aan de mensen rondom mij.

Iemand zei me dat Keep Repeating en In Time over een breuk leken te gaan, maar daar verplaats ik me meer in een situatie dan dat die mijzelf aangaan. Dat is minder persoonlijk.

Speeches ging duidelijk over je dochter.

Over mijn jongste, inderdaad. Leave A Light On was voor mijn oudste. Nu zei mijn vrouw: “En wanneer maak je iets voor je andere dochter?” En twee platen later is het dan zover. Het was wel een beetje zoeken, want dit is meer gedetailleerd, persoonlijker, terwijl Leave A Light On vrij universeel is als lied.

Nu is ze zes jaar oud en beseft ze wel dat dit haar liedje is, al begrijpt ze niet waar het precies over gaat. De oudste is intussen acht en weet dat Leave A Light On over haar gaat. Zij durft het er soms al eens inwrijven dat wij “dankzij haar bekend zijn geworden”.

Fire In The Lake is waarschijnlijk een metafoor. Maar waarvoor dan?

Dat stamt van een Chinees boek met symbolen, met hexagrammen, dat 'Book Of Changes' heet. Fire In The Lake is zo'n hexagram over verandering. Tegelijk is het ook een boek over Vietnam, waarin het staat voor het omverwerpen van regimes, de maatschappij die zich heruitvindt. Bij mij was het ook meer over het opnieuw beginnen; zoals een dier dat zijn vacht verliest. Het is niet speciaal van toepassing op mezelf. Daarom ook dat ik in de jij-vorm zing. Zie het als een soort van raad geven; iets wat wel vaker voorkomt op dit album; bij Speeches bijvoorbeeld, aan mijn dochter, en in One Last Regret.

Er zitten nogal wat stemmetjes en effecten in de plaat. Ga je daarnaar op zoek of gebeurt dat impulsief?

Eerder impulsief. Als ik daaraan werk, probeer ik dingen uit. Ik zit gewoon achter mijn computer, pitch mijn stem, gebruik samples.

The Roads schreef je niet alleen.

Dat is intussen zo'n beetje “traditie” geworden. Jean Baudouin zingt al mee van in het begin, van op die eerste ep; op Good Occasions, Redesign, Photographs, Tout Et Partout, … Ik had hem enkele liedjes opgestuurd zonder tekst. En hij zag het wel zitten om een tekst te verzinnen bij The Roads. De demo heette al The Road en hij heeft daarop verdergewerkt.

Waarop baseer je dan die titel van je demo?

Dat specifieke nummer is eigenlijk al ouder. Ik had dat riedeltje gemaakt voor een kortfilm, een animatiefilm van Eugène & Louise (die ook de hoes van de plaat hebben verzorgd) samen met animator Birger. Maar die film werd dan on hold gezet. En toen de film dan wel af was, was het nummer ook af voor de plaat. De titel was dus gestyleerd door de film, die eigenlijk gaat over een renner, een fietser. Maar de tekst van het nummer gaat dus niet over die renner.

Intussen bestaat Marble Sounds al ruim tien jaar.

De eerste ep is inderdaad in 2007 verschenen. Ik heb die toen zelf uitgebracht in een vijfhonderdtal exemplaren. Niet dat ik daar echt mee bezig ben. Wel hebben we een compilatie uitgebracht in Japan. In 2020 gaan we misschien wel iets doen rond het tienjarig bestaan van 'Nice Is Good'. Dat is wellicht meer een mijlpaal geweest dan de ep. Hoewel er nog niet echt plannen zijn. Het was ook niet echt zo'n megasucces. Tot Leave A Light On waren we eerder bekend binnen een select groepje. Zo'n furore heeft die plaat nu ook weer niet gemaakt.

Wat vind je zelf van die rage om debuut- of toch markante platen integraal te spelen?

Dat is wel tof. Van de 'Rewind'-reeks in de AB heb ik die van Jan De Wilde gezien. Vaak is dat inderdaad niet het debuut, maar een eerder “vals” debuut, waarmee dan de doorbraak wordt geforceerd. Dan denk ik bijvoorbeeld aan 'Troublegum' van Therapy? Maar zelf zie ik ons de AB niet uitverkopen met een dergelijke retrospectieve.

Is dat project met Casco Phil nog voor herhaling vatbaar?

Zeker wel. Hoewel het hoofdstuk met die liveplaat in zekere zin afgesloten is, lijkt het me wel leuk om ooit ook de songs, die geen strijkers hebben, eens met Casco Phil aan te pakken en tegelijk die songs van de derde plaat terug op te pikken. Nu zitten er immers weinig liedjes van die plaat in de set. We hebben nochtans The First Try een paar keer gerepeteerd. Na vier platen hebben we ook heel wat songs om uit te kiezen. Maar ik heb voor het eerst eigenlijk minder de neiging om oude nummers te spelen. Tout Et Partout doen we nog wel. Noem dat maar een klassieker, die er live tussenuit schiet. Maar verder ligt de nadruk op de nieuwe en de tweede plaat. Ze horen dus toch een beetje bij elkaar.