Rock Werchter 2018 - Dag 2: Voetbaleuforie

Werchter Weide, 4 juli 2018 - 7 juli 2018

Op dag twee valt het op dat we bijna geen Main Stage gezien hebben, gewoon omdat het ernaast zo veel spannender was. Met The Killers, The Kooks, Air Traffic en Snow Patrol leek het programma aan de Main Stage wel op een “nostalgie naar 2008”-dag, maar laat ons nu in 2018 leven. Daar toonde Anderson .Paak zich een grote Baas. En o ja, er was ook voetbal. 

Beginnen deden we bij Dermot Kennedy. De jongeman had veertig minuten gekregen om The Barn voor zich te winnen, maar had aan vijf minuten genoeg. Reden daarvoor was An Evening I Will Not Forget, het openingsnummer dat meteen voor kippenvel zorgde. Kennedy bracht zijn nummers met intensiteit, terwijl drummer Michéal Quinn tegen honderd per uur van jetje zat te geven. De combinatie zorgde voor veertig minuten die ons gaan bijblijven, ook al werd Young & Free, toch de grootste hit van de man, verbazend genoeg in de kast gelaten.

Voor Air Traffic wilden we wel even baden in nostalgie, al was het maar omdat het verhaal achter dit optreden zo schattig is. Tien jaar geleden speelde Air Traffic al eens op Rock Werchter en waren ze even het lekkerste nieuwe snoepje met album ‘Fractured Life’. Niet lang daarna stapte de drummer op en splitte de band. Omdat de communicatie met het label niet goed zat; omdat het niet boterde tussen de leden onderling; om hun vriendschap niet op te blazen, besloot Air Traffic ermee op te houden en andere paden te bewandelen. En de leden belandden in doodnormale jobs. Frontman Christopher Wall is bijvoorbeeld ontwikkelaar van apps en zit rond deze tijd weer aan zijn bureau.

Air Traffic is allicht de enige band op de affiche van Rock Werchter voor wie muziek momenteel een hobby is; een hobby waar ze ontzettend van genieten. De band was zenuwachtig, had ook zelf gevraagd of ze op Rock Werchter zouden mogen spelen. De optredens in onder andere Het Depot en AB van de laatste maanden maakten dat Air Traffic opnieuw een gerodeerde machine is waarbij het best aangenaam toeven is. No More Running Away en Shooting Star blijven prijsbeesten, maar de rest staat daar niet heel ver onder. Ze zijn binnenkort nog eens te zien op Crammerock en daarna is het afwachten wat de toekomst nog brengen zal. Van ons krijgen ze alvast heel erg veel sympathie.

Over Wolf Alice kunnen we niet veel zinnigs zeggen omdat The Slope overvol stond. Het was duidelijk dat hier een inschattingsfout gemaakt was en dat Wolf Alice eindelijk in één van de tenten had moeten staan. Wij dus maar meteen naar Curtis Harding die gitaargedreven soulmuziek bracht met rasmuzikanten in zijn kielzog. Hoe meer de set vorderde, des te meer plezier Harding erin leek te hebben en hoe beter de set werd. Je hoorde perfect wat zijn inspiratiebronnen waren – soms overheerste Nile Rodgers, in een ander nummer waren vooral Stevie Wonder of Curtis Mayfield prominent aanwezig – maar er werd voortreffelijk gespeeld en wie rond zich keek tijdens pakweg Need Your Love, zag iedereen die nog in de tent stond, dansen. Heerlijk!

Een nieuwe bijkomstigheid van The Slope is dat je nu ook kan gaan ontdekken. Veel mensen die The White Buffalo op voorhand kenden, hebben we niet ontmoet, Zelf kenden we hem al langer, al was het maar door de vele televisiereeksen waarin zijn muziek werd gebruikt. We zagen ook filmbeelden tijdens de set, al was het jammer dat hij vooral de opgepompte versie van zichzelf had meegebracht. Oh Darlin What Have I Done klonk meer uptempo dan anders en het was af en toe zoeken naar de momenten waarop The White Buffalo het meest tot zijn recht komt: in de ballades. In een zaalshow dan maar eens binnenkort?

Van een man die zijn ballades oppompte tot popmuziek naar opgepompte popmuziek. Na een tijdje begonnen de nummers van CHVRCHES nogal op elkaar te lijken, maar Miracle blijft een prijsbeest en nummers als Gun en Recover zijn hyperaanstekelijk. Dat we onze favoriet The Mother We Share hebben moeten missen om een goed plaatsje te kunnen bemachtigen voor Ben Howard was een jammerlijke bijzaak van de realiteit op een festival.

En goed dat we op tijd gekomen waren voor Ben Howard. Want ook al was het voetbal, er stond best veel volk. Nogal wt mensen werden blijkbaar teleurgesteld, maar dat geldt helemaal niet voor ons. Dat Ben Howard niet meer die gast is van The Fear en Keep Your Head Up is een feit. Dat er geen enkel nummer van ‘Every Kingdom’ in de setlist zat, was tekenend. Dat hij opende met een nummer dat niemand kende – een nieuwtje – was durven.

Maar al van bij de start waren wij mee. Howard spreidde ontzettend veel durf tentoon. Wij lieten ons opslorpen door de knappe visuals en bewonderden hoe Howard met zijn band nummers opbouwde, laagje per laagje. Twee drummers, een bassist, een celliste en een elektrische violiste had hij daarvoor meegebracht; op zich al een bijzondere line-up. Niet op de setlist en heel erg jammer: End Of The Affair, daarvoor zullen we naar Vorst Nationaal moeten. Maar wat we wel hoorden (de lange single A Boat To An Island On The Wall, het prachtige Nica Libres At Dusk, Small Things) was indrukwekkend en stond als een huis.

Ben Howard leunt tegenwoordig een stuk dichter aan bij Sigur Rós dan bij Ed Sheeran. Dat kan een schok zijn voor zijn publiek van het eerste uur, maar het is een realiteit. Zijn set stond als een huis en dat maakte dit tot één van de beste concerten van Rock Werchter 2018. Dat niet iedereen evenzeer kan waarderen wat Ben Howard tegenwoordig doet, is niet meteen zijn probleem.

Achteraf gezien waren we vooral blij dat Ben Howard tijdens de match speelde en niet nadien. De dromerige sfeer van Howard zou niet aangeslagen hebben in de voetbaleuforie. Anderson .Paak & The Free Nationals wisten wél wat ze daarmee aan moesten. Vanaf de openingszin – “I think we’ve got something to celebrate” – wist je dat dit een bijzondere show kon worden. Vanaf opener Come Down at het publiek uit Paaks hand. Anderson .Paak zelf en zijn fenomenale band waren dan weer zo goed dat de euforie, die er al hing, alleen maar toenam.

Het voordeel van .Paak is dat hij alles lijkt te kunnen: hij is één van de beste rappers van het moment; misschien wel de beste. Hij heeft een ontzettend soulvolle en goede zangstem en, als hij zelf achter de drums kruipt, wordt het pas echt goed. Het is simpel: Anderson .Paak staat op het podium van Rock Werchter 2018. Dat hij die nieuwe plaat maar snel laat komen, dan kan hij volgend jaar nog eens langskomen.

Afsluiten na deze euforie deden we met die andere feestband: Arsenal. De hoogtes, die Anderson .Paak hadden gehaald, konden ze niet aan, maar Arsenal deed wat er van hen verwacht werd. Sinds dat nieuwe album ‘In The Rush Of Shaking Shoulders’, waaruit de halve set bestond, hebben ze trouwens echt een nieuwe adem gevonden. Nieuwe nummers als Sometimes en More behoorden tot de hoogtepunten en dat Lydmor er nog eens bij was voor Temul (Lie Low) deed ons veel plezier. Het was voor hen de zevende keer Rock Werchter en gelukkig weer in een tent, wat hen veel beter ligt dan die lastige Main Stage.