Steven Troch Band - album release show - Mechelse roots
Cultuurcentrum Mechelen, 25 april 2025
Meer dan een half jaar geleden al streepten we vrijdag 25 april driedubbel en dik aan in onze agenda. Streep één: de release van het nieuwe album van de Steven Troch Band. Streep twee: de voorstelling van die plaat in Trochs thuisstad Mechelen. Streep drie: Red Red dat werd uitgenodigd als voorprogramma.
Dat uitgerekend Red Red die eer te beurt viel, is niet verwonderlijk - beide bands zijn immers geen onbekenden voor elkaar. Niet alleen leven Red Red-gitarist Steve Ceulemans en Steven Troch onder de heerschappij van dezelfde burgemeester, in het verleden deelden ze al wel vaker een studio of een podium. Daar komt bij dat Red Red-bassist Chris Forget nog met Troch in Fried Bourbon zat, en dat Troch-drummer Dennis de Gier tot een paar jaar geleden de vellen beroerde bij Belle Starr & the Boot Jacks, de band van Red Red-zangeres Ariane Van Hasselt. In het Mechelse cultuurcentrum, waar de releaseparty plaatsvond, hielden de twee groepen hun zaakjes echter grotendeels gescheiden.
Om kwart over acht ongeveer werd het volgepropte podium van de Kerk ingenomen door Red Red, de band die ons eind 2023 moeiteloos wist te overtuigen met debuutplaat ‘The Alabama Kid’ en er een klein half jaar geleden net niet het dak afblies in de Hnita Jazz Club, tijdens hun dubbelconcert met David Ronaldo & the Dice. Toen de plaat uitkwam, waren ze nog met vijf, maar tegenwoordig is Red Red een zestal en worden Tom Beardslee (zang, gitaar, slidegitaar, luit), Steve Ceulemans (gitaar, banjo), Steve Forget (bas), Pieter Vandergooten (drums) en DJ Courtasock (draaitafels) vocaal versterkt door Ariane Van Hasselt.
Een voorprogramma wordt weleens geringschattend “opwarmer” genoemd. In het geval van Red Red zou dit echter een serieus understatement zijn geweest, want de band nam een verschroeiende start met Alabama Kid, hun intussen klassieke song over de Amerikaanse bokser Clarence Reeves, “a southpaw, but with a right that hits like a hammer.” De vlam sloeg meteen in de pan, en dat heilige vuur zou blijven branden tot op het einde. Behalve de titeltrack speelde de band nog twee nummers uit die eerste plaat: het opzwepende, op de grens tussen bluegrass en folk balancerende The Cuckoo (“Waarschijnlijk de oudste song die hier vanavond wordt gespeeld, want hij is hij al een paar honderd jaar oud.”) en helemaal op het eind de nog altijd superieure southern rock van Long Black Train.
Met In Reverse en Will I Ever Make It Alive kregen we zelfs twee nieuwe songs. Hoewel Steve Ceulemans in beide nummers op banjo speelde en niet op zijn vertrouwde Fender, lagen de twee qua stijl toch vrij ver uit elkaar. Tijdens In Reverse kregen we kramp in onze enkels omdat we net iets te driftig stonden mee te stampen op het ritme, Will I Ever Make It Alive maakte dan weer veel indruk door de knappe, soulvolle zang van Ariane Van Hasselt. Ook in de Robert Johnson-cover Come On In My Kitchen nam ze de leadvocals voor haar rekening, maar deelde ze de spotlights met Steven Troch, die al even kwam opwarmen. Het was niet de eerste cover van de avond, want eerder was ook al een zinderend Spoonful gepasseerd, een nummer van blueslegende Willie Dixon dat al jaren op de setlist van Red Red staat, en stevige rootsrock, wereldmuziek en psychedelica met elkaar verenigt.
Maar natuurlijk was dit in de eerste plaats “het feestje van Steven,” zoals Steve Ceulemans zelf al opmerkte aan het einde van de set. Hoewel de lat best hoog lag toen de Steven Troch Band om halftien het podium besteeg, was dat geen bezwaar voor de mondharmonicavirtuoos; in tegenstelling tot bij de plaatselijke voetbalclubs, worden er in Mechelse muziekmiddens uitsluitend vriendschappelijke stadsderby’s gespeeld. Bovendien had zijn nieuwe plaat ‘The Dawning’ vóór de show al enkele erg lovende recensies gekregen, zodat hij met het nodige vertrouwen aan zijn concert begon. Het maakte dat ook de Steven Troch Band in enorm goede doen was en een vlekkeloze set speelde.
Tijdens die set kregen Troch, gitarist Matt T Mahony, bassiste Liesbeth Sprangers en drummer Dennis de Gier ook nog eens versterking van Tom Eylenbosch (orgel, piano), die in de Kerk meermaals demonstreerde waarom hij onlangs werd uitgeroepen tot Beste Instrumentalist op de Belgian Blues Awards. Zijn aanwezigheid kwam meteen van pas in opener Double Down. Deze swingende instrumental, waarin mondharmonica-, gitaar- en orgelcapriolen haasje-over spelen, is zo aanstekelijk dat ook wie er een vreselijke werkweek had op zitten, op slag weer goedgezind werd.
Uiteraard zou er nog veel meer volgen uit de nieuwe plaat. Eerst namen we echter een korte duik in het verleden met The Short End uit ‘Rhymes For Mellow Minds’ (’18), dat ons altijd doet denken aan de tijd dat de jonge Stones de hitparades bestormden met hun opwindende rhythm-and-blues. Daarna volgde een trits uit ‘The Dawning’, met achtereenvolgens de geweldige reggaesingle The Mountain, een eerder grimmig maar vooral erg overtuigend Wonder Why en de country noir van God Pulls The Strings.
Ook al stond het concert in het teken van dat nieuwe album, sommige oudere songs mogen gewoon nooit ontbreken op een setlist van de Steven Troch Band. Niet zozeer om de mensen te plezieren die het nieuwe werk nog niet kennen, maar vooral omdat ze simpelweg onverwoestbaar zijn. Uit ‘Nice ‘n’ Greasy’ kregen we dus een excellent Slow te horen, dat even later zelfs nog werd overtroffen door The Jinx Is On Me, voor ons nog altijd de beste reggaesong van de Steven Troch Band. Uit ‘The Call’ werd een bezwerend Call Of Cornilho gebracht (een mooie muzikale dialoog tussen mondharmonica en gitaar), een vinnig ‘Mister Jones’ (uit ‘Rhymes For Mellow Minds’) zorgde er daarna voor dat de zaal op temperatuur bleef.
Met Stuff – groovy bas, funky gitaar, steady beat en bezielde vocals – volgde een nummer van de nieuwe plaat dat ons vorig jaar al kon bekoren, toen we het een eerste keer hoorden tijdens Trochs verjaardagsconcert. Walk Away, nog eentje uit ‘Rhymes For Mellow Minds’, werd door Troch aangekondigd als het laatste nummer van de avond, maar zijn monkellachje verraadde dat er nog wel meer zou volgen, en dat ze alleen maar voor de vorm even van het podium zouden verdwijnen. De toegiften waren niet zomaar een formaliteit, integendeel: met de zonnige pop van You Came Along en de Troch-bewerking van On The Road Again, een net geen honderd jaar oude song van de Memphis Jug Band, kregen we er nog twee persoonlijke favorieten uit ‘The Dawning’ bovenop.
Naar verluidt was er op hetzelfde ogenblik op de Grote Markt nog een andere festiviteit aan de gang, iets met veel beats, flashy lichten en fancy drankjes. Voor een écht feestje met echte en oprechte muziek, moest u vrijdag echter in de Kerk zijn.
