The Waterboys - Niet de beste, wel heel goed

De Roma, 16 november 2017

Het is november en dat is traditioneel de drukste concertmaand van het jaar. Voor deze avond moesten we bijvoorbeeld kiezen tussen Queens Of The Stone Age in het Sportpaleis en The Waterboys in De Roma. Normaal gezien is de regel dan dat we naar de band trekken, die het beste nieuwe album uit heeft, maar in dit geval waren die matig en matig. Omdat we er vanuit zijn gegaan dat we Queens Of The Stone Age deze zomer wel op een festivalweide zullen kunnen zien (en dat is in hun geval altijd beter dan het Sportpaleis), werden het The Waterboys.

The Waterboys - Niet de beste, wel heel goed

‘Modern Blues’, het vorige album van The Waterboys was één van de platen van het jaar 2015. Op die plaat vind je grootse, lange songs; monumentaal en klassiek tegelijkertijd, overgoten met gitaarsolo’s. Anderhalf jaar hebben ze ermee getourd en toch is er nu al een nieuwe plaat. Of twee, want ‘Out Of All This Blue’ is een dubbelaar. Mike Scott, het Waterboys-opperhoofd, is verliefd en dat zorgde voor een stroom aan inspiratie. Hij begon te schrijven en te schrijven en de songs bleven maar komen. Het resultaat: drieëntwintig nummers (en elf extra nummers op de deluxe versie) die een hele goeie plaat hadden gevormd als de beste helft daarvan was overgebleven.

Hetzelfde merkten we een beetje tijdens het concert: er werd twaalf keer naar ‘Out Of All This Blue’ gegrepen; best veel is voor één concertavond, en ongeveer de helft daarvan was goed. Do We Choose Who We Love? was een goed gekozen opener om het nieuwe geluid – Mike Scott werd onder meer geïnspireerd door Kendrick Lamar en Drake – te introduceren. Bij Santa Fe en If I Was Your Boyfriend leek de song wel vroegtijdig geaborteerd en hadden we het gevoel dat het beter was geweest, als het langer had mogen duren.

Het eerste goede nummer van de avond was het niet toevallig veel langere Love Walks In, waarin ook de twee backing vocalisten, die Scott voor deze tournee mee op het podium heeft staan, goed tot hun recht kwamen.

De eerste twintig minuten bleken slechts een opwarmertje voor de volgende twee uur die nog zouden volgen en die veel beter waren. A Girl Called Johnny was het eerste nummer dat voor herkenningsapplaus zorgde bij het publiek en liet ook meteen horen dat The Waterboys zich niet te veel met experiment moeten bezighouden, maar gewoon Waterboys-nummers moeten maken. Dat er ook goeie classic Waterboys op dat nieuwe album staat, bewees Nashville, Tennessee, een ode van Scott aan de heerlijke toetsenist (hij lijkt wel een pop in een poppenkast!) Brother Paul.

Soms mocht het ook veel kleiner, zoals in de klassieker Has Anybody Here Seen Hank? of het nagelnieuwe en bloedmooie The Girl In The Window Chair. Dat nummer was er opnieuw eentje dat bewees dat die nieuwe plaat ook een hele goede had kunnen zijn; zie ook het verhalende talent van Scott in The Elegant Companion met schitterende gitaarsolo. Waarom het beste nummer uit ‘Out Of All This Blue’ in de nieuwe stijl dan weer in de kast bleef (The Connemara Fox) was dan weer een raadsel.

In 1985 scoorden The Waterboys een gigantische hit met The Whole Of The Moon. Het was dat nummer dat hen de vergelijkingen met U2 opleverde, al gingen Scott en de zijnen nooit voor de hits, waren hun songs altijd hoekiger en zit er veel meer folk in een halve plaat van The Waterboys dan in het verzamelde oeuvre van U2. The Whole Of The Moon blijft een monumentale popsong, één van de beste aller tijden, en het was dan ook niet verbazingwekkend dat met dat nummer de reguliere set werd afgesloten.

Daarna volgden nog How Long Will I Love You? - nee, dat is niet van Ellie Goulding - en This Is The Sea en toen mochten we – of: moesten we - naar huis. Het was niet het beste concert van The Waterboys dat we al hadden gezien. Daarvoor was een gedeelte van de nieuwe nummers te bleek, maar het was wel heel goed.

Alle foto's vind je hier.

17 november 2017
Geert Verheyen